ابزارهای زبانی ایجاد، حفظ و تثبیت مرجعیت فردی راویان زن و مرد در مشروعیت‌بخشی به روایت در سه‌کتاب زویا پیرزاد و سلوک محمود دولت‌آبادی

مرجعیت‌بخشی در روایت فرایندی است که راوی از طریق مفصل‌بندی‌های گفتمانی، مشروعیتِ خود و روایتش را در داستان برمی‌سازد. هدف نگارندگان در این مقاله، بررسی فرایند‌های زبانی ایجاد، حفظ و تثبیت مرجعیت فردی دو راوی زن و مرد در روایت است. ازهمین‌رو، آن‌ها خوانشی واسازانه را با تکیه بر نظریه گفتمان لاکلا و موف (2001) و دریدا (1983) از مرجعیت فردی در روش‌شناسی ون‌لیوون (2007) ارائه کردند. آنگاه برای شناسایی ابزارهای زبانیِ فرایندهای ایجاد، حفظ و تثبیتِ مرجعیت فردی به‌سراغ سه کتاب پیرزاد و سلوک دولت‌آبادی رفتند و با گزینش هدفمند مواردِ وقوعِ مرجعیت فردی، آن‌ها را بررسی کردند. در پایان، پی ‌برده شد پیرزاد و دولت‌آبادی با استفاده از مواضع گفتمانی خود و دیگری، ایجاد گره‌گاه‌های گفتمانی و بلورینه‌ شدن حول آن‌ها سعی در مرجعیت‌بخشی به ابعاد خود و هم‌زمان، با طرد معانیِ نشانه‌ها از روایتِ دیگری سعی در مرجعیت‌زدایی دارند. همچنین، در سطح کلان‌تر آشکار شد خودِ بازنمایی‌شده دو راوی با یکدیگر تفاوت داشت؛ پیرزاد مایی گفتمانی را تشکیل داد و دولت‌آّبادی راوی همه‌چیزدان بود؛ این درحالی بود که هیچ کدام از این دو راوی از پارادوکس گریزی نداشتند. 

linguistic tools of the development, maintenance and fixation processes of the male and female narrators’ personal authority in legitimating the narrations of “se-ketab” by zoya pirzad and “solok” by mahmoud dolatabadi

authorization is a process in narration that according which the narrator constructs her/ his own legitimation and narration using the discursive articulations. the authors’ aim in this paper is to investigate the linguistic processes of development, maintenance and fixation of authorization which the female and male narrators use in the narrations. hence, they provided a deconstructive reading of the authorization by van leeuwen (2007) based on laclau and mouffe (2001) and derrida (1983). then, in order to identify the linguistic tools of development, maintenance and fixation processes of the personal authority, they went through the “se-ketab” by pirzad and “solok” by dolatabadi and purposefully examined those parts. finally, it was found that pirzad and dolatabadi try to legitimize their own dimensions by using their selves and others’ positions, creating discursive nodes, and crystallizing around them. at the same time, they try to delegitimize by rejecting the meanings of the signs from others’ narratives. also, on a larger scale, it was revealed that the two narrators’ self-representation was different; pirzad constituted the discursive “we” and dolatabadi an omniscient narrator. neither of these two narrators could escape the paradox.