اجراگری و بازتاب گفتمانی آن در روایت «مرد» اثر محمود دولت‌آبادی

مسائل و کنش‌های اجتماعی در آثار محمود دولت آبادی جایگاه بسیار پررنگی دارند. »مرد « داستان کوتاهی است که از جمله آثار رئالیستی او به شمار می‌آید و دارای توصیفاتی دقیق از فضا، شخصیت‌ها و عناصر متعدد داستان است. در این پژوهش پرسش اصلی این است که چگونه در این داستان زبان مسئلۀ هویت شکل نگرفته را بازتاب گفتمانی می‌دهد؟ چگونه زبان می‌تواند نظام روابط زنانه و مردانه را از طریق اجراگری به چالش بکشد؟ و اینکه کارکرد فرهنگی هویت در این روایت چیست؟ هدف از نگارش این مقاله تحلیل گفتمانی و بررسی اجراگری در شکل‌گیری و فهم‌پذیری هویت شخصیت اصلی و قهرمان این داستان به نام »ذولقدر « است. قهرمانی که دورۀ کودکی خود را پشت سر گذاشته و اکنون که در آستانۀ ورود به نوجوانی است، زندگی او دچار فراز و نشیبی ناگهانی می‌شود. او در غیاب پدر تلاش می‌کند که نقش پدر خانواده را بر عهده بگیرد و با بازتاب هویتی تقلیدی، مسئولیتی را که والدینش از تقبل آن سر باز زده‌اند، به تنهایی به دوش بکشد. ذولقدر با تقلید از گفتمان، رفتارها و اجراگری‌های پدرش به منزلۀ یک الگوی فرهنگی، هویت جنسیتی جدید خود را بازتولید می‌کند.

Performativity and its Discursive Reflection in the Narration of Mahmoud Dowlat Abadi's "The Man"

This article examines the reproduction of gender identity in Dowlatabadi rsquo;s short story ldquo;The Man rdquo; in the light of Judith Butler rsquo;s theory of Gender Performativity. It investigates the cultural function of identity and the way language discursively reflects the role of the unestablished identity in the story. It also presents new outlooks towards language performativity of the male/female dichotomy. What this article focuses on is an individual's identity, and language, exploring the concept of gender performativity.Butler asserts that performativity is a ritualized production and a constrained reiteration of cultural intelligibility under the compulsory prohibition pressed by the power regimes. The culturallyacquired gender is crafted based on the socially recognizable standards, which form the directionality of the selfrepresentation. A Gender is an act that requires a repeated performance in ritual and social dramas. She declares that one is not born but rather becomes a subject whose gender is a discursive construction that defines his/her body. Moreover, the gendered subjects were subordinated to the language that interpellated them, so that each individual became a linguistically stylized occasion.Dowlatabadi rsquo;s main character in this story undergoes transfiguration from childhood to adulthood affected by the social upheavals leading him towards his crafted and gendered identity formation. His father rsquo;s roles are resignified through the reiteration and imitation of the gendered and naturalized regulations. Surveying ldquo;The Man rdquo; elucidates that gender identity is an imitation, which leads the character to resignify and recontextualize the parodic gender reproductions. Therefore, the established discourses gave the agent the feasibility to establish his intelligible social existence.Springing from the discussion about gender performativity of Dowlatabadi rsquo;s character, the article concluded that identity is a phantasmatic construction. What an individual performes is a nonintrinsic parody of the culturally constructed regulations. It can be concluded that identity is established by the power of language that interpellates the subjects.