زبان و زمان‌ در روایت زنان سیاسیِ خاطره‌نگار دورۀ پهلوی

نقش آفرینی پررنگ زنانِ مبارزِ ایرانِ عصر پهلوی در شکل‌گیری و تسریع جریاناتی که به انقلاب 1357 منجر شد، جایگاه تاریخی ویژه ای را برای آنان رقم زده است. آگاهی از این جایگاه برجسته، بی شک در روی آوری بخشی از آنان به ثبت تجربیات زیستۀ خویش به شکل خودزندگی نامه‌نویسی موثر بوده است. با پذیرش خودزندگینامه‌نگاری به‌عنوان عرصه ای برای بازنمایی هویت و روایت خویشتن که جنسیت پایه و اساس آن است این پژوهش بر آن است تا با استفاده از رویکرد تفسیری هرمنوتیکی در چارچوب مفهومی »هویت روایی پل ریکور « از یک سو به بررسی جایگاه زبان و زمان در سطح روایت و از سوی دیگر، به چگونگی بازتاب هویت زنانه در قالب‌های روایتیِ بازتعریف‌شده در نظریۀ مذکور، با تکیه بر متن خاطرات زنان سیاسی عصر پهلوی بپردازد. حضور 9 زن در گفتمان مبارزاتی چپ و 3 زن در زیرمجموعۀ ایدئولوژی اسلامی و همچنین، بازتاب هویت و دغدغه‌های جنسیتی در زیرمجموعۀ هویت سازمانی، به خوبی نشان می‌دهد که گفتمان مبارزاتی و ایدئولوژی سازمانی، بر هویت جنسیتی زنانۀ این خاطره‌نگاران سیطره داشته است. انسجام روایتی، عدم تک‌خطی بودن روایت، برقرار بودن رابطۀ »هم‌زمانی « و »درزمانی « بین زمان زیسته و زمان روایت و همچنین، رابطۀ مستقیم زمان روایت در زبان راوی، از دیگر نتایج تحقیق است که باید بدان اشاره کرد.

Language and Time in the Narrative of the Political Women Memoir Writers of the Pahlavi Era

The significant role played by women struggling during the Pahlavi erain shaping and accelerating the movements let to the 1979 revolution has given them a special historical status. Awareness of this prominent position has undoubtedly been effective in getting some of them to record their life experiences in the form of autobiographies. By accepting autobiography as a way to represent selfidentity and selfnarration which is based on gender ndash; the research seeks to examineusing interpretive hermeneutic approach within the conceptual framework of Paul Ricoeur's narrative identityon one hand the place of language and time at the level of narrative and, on the other hand, how to reflect feminine identity in narrative formats redefined in the aforesaid theory, relying on the memories of Pahlaviera women in political arena. By recognizing the instability of identity, the study has assumed it a linguistic and temporal matter constructed by the narrators that has represented in the form of narrative, and we have made use of the most relevant theory to understand how this identity constructs. In other words, based on the conceptual framework of Paul Ricoeur's narrative identity to interpret the text of political women's memoirs, we seek to answer the following questions:1. What place do language and time occupy at the narrative level?2. How has feminine identity been redefined in narrative formats?The presence of 9 women in the Left discourse and 3 women in a subgroup of Islamic ideology and the reflection of gender identity and concerns in the context of organizational identity, appropriately illustrates the dominance of the campaign discourse and organizational ideology over the female gender identity of these autobiographers, that should be considered as the data and obvious hypotheses of the study.Of course, we are seeing that leftist militants are more explicit to represent their gender identity than Muslim militants. Narrative coherence, nonlinearity of the narrative, and the existence of a synchronous and simultaneous relationship between the time of life and the time of narration are other research results that should be noted. The continuity of story chains and the detailed description, including details of the characters involved in shaping the narrator's identity, are among other things related to the analysis of the aforementioned works. Also, the language used in the narrative is influenced by the time of the narration of the work, as in the narratives in the context of the event we see the use of slogan, emotional, and idealistic vocabulary, while in the narratives made with a temporal distance from the event, there is no place for these sentiments.