تحلیل روایت موسی(ع) و سامری بر پایه نشانه معناشناسی گفتمانی

در این پژوهش تحلیل روایت موسی(ع) و سامری در چارچوب نشانه معناشناسی گفتمانی با استفاده از الگوی کنشی گرمس و معناهای محوری، با توجه به مربع معناشناختی در ژرف ساخت روایت و انواع نظام های گفتمانی به کار رفته در تولید گفتمان روایی بحث و بررسی شد. این تحقیق با رویکرد توصیفی تحلیلی در پی آن است تا با تحلیل روایت موسی(ع) و سامری، بر اساس نظریۀ نشانه معناشناسی گرمس، ضمن کشف انواع نظام های گفتمانی حاکم بر این روایت، الگوی کنشی موجود در آن را مشخص و معانی محوری در ژرف ساخت این روایت را به منظور فهم شیوۀ گفتمان سازی قرآن دریابد. نتایج به دست آمده نشان خواهد داد، هستۀ مرکزیِ این روایت مبتنی بر دو نظام کنشی و شوشی به دنبال اثبات گفتمان هدایت و نفی گفتمان بت پرستی است. به علاوه، تحلیل ها نشان می دهند روند پیوست قوم به ابژۀ ارزشی، ابتدا با گفتمانی تجویزی شکل می گیرد و سپس این گفتمان تجویزی به شکل گیری شوش در وجود کنشگر و نهایتاً توانش و پیوست قوم به گفتمان هدایت منجر می شود؛ اما در گفتمان، ضلالت روند با نظامی شوشی در درون کنشگر آغاز شده است و این شوش تبدیل به کنش و گسست قوم از ابژۀ ارزشی می شود که این امر حاکی از ساز و کار تولید معنا در دو خط متضاد، بر اساس نظام های گفتمانی است.

Analyzing Moses and Samiri’s Narrative – A Semiotic Approach

In the framework of Greimas semiotic theory and the notions like actantial model, axiological system and deep structuremeaning, the current research tries to analyze Moses and Samiri rsquo;s narrative. By adopting a descriptive ndash;analytical approach, this study seeks to investigate the underlying structure of this narrative in order to explore the dominant discursive systems. This approach help better understand the discursive system of Quran. The results showed that the core element of this narrative is based on action and state which proves the guidance discourse and negates the idolatry discourse. Moreover, the analyzes showed that the process of attaching people to an object of value is initially formed with a prescriptive discourse, then this prescriptive discourse leads to the formation of state in actor and ultimately to the competence and people's attachment to the guidance discourse. Thus, in the stative system, the decadence of meaning begins in actor which then changes into action and discontinuity from object of value. According to dominant discursive systems, this meaning generation process acts in two paradoxical way.