نسبیتِ زبانی و گفتمان در زندگینامه‌های خودنوشت از منظر پست‌مدرنیسم

وقتی متن در یک بستر آشنا درک شود و برای خواننده کلیتی منسجم داشته باشد، یک »پاره کلامی « یا »گفتمان « خوانده می شود. قرائت یک گفتمان هم در گرو دانش زبانی و هم دانش غیرزبانی است. زندگینامه خودنوشت نیز در مقام یک روایت، جهان متنیِ خود را دارد. واقعیت آن، حاصل شیوه رمزگذاری زبانی، یعنی همان نسبیت زبانی و جبر زبانی از سوی نگارنده اش است که فعالانه جهان و خویشتن را برمی سازد. از این رو، از رهگذر تحلیل دامنه زبان به کار رفته در یک متن زندگینامۀ خودنوشت، به لحاظ معانی صریح و زنجیره ای از معانی ضمنی، می توان شناختی از جهان بینی مولف به دست آورد. به بیان دیگر، سوژه زندگینامه خودنوشت، محصول لحظه به لحظه، و از یک تجربه به تجربه دیگر است که در گستره ای از زبان، در موقعیت های چندگانه برخاسته از گفتار ایستا قرار می گیرد. اجرای همین خویشتن چندپاره به یک هنجار پست مدرن تبدیل شده است. حال باید پرسید، ارتباط میان زبان با واقعیت زندگینامه خودنوشت چیست و چه جنبه هایی از هویت فرهنگی خویشتن را بازنمایی می کند؟ با توجه به این مسئله، هدف از این مقاله، پاسخ به این پرسش است که در قرائت ما از سوژه پست مدرن در کانون زندگینامه خودنوشت، با درنظر گرفتن زبان به منزله واسطه بیان و نیز با توجه به فرازبان در مقام زبانی که برای توضیح درخصوص زبانِ چنین متنی به منظور بازنمود خویشتن به کار می رود، چگونه »من « چندگانه و مبهم و هم چنین »دیگران « برآمده از این متون، در زبان تحقق می یابند و در گقتمان های گوناگون شرکت می جویند.

Linguistic Relativity & Discourse in Autobiography from the Viewpoint of Postmodernism

When a text is comprehended in a familiar context and enjoys a coherent whole, it is called a discourse. Reading a discourse is owed to linguistic knowledge and nonlinguistic cognition. As a narrative, an autobiography has its textual world. Its reality is a result of the method used for linguistic coding. Through the linguistic relativity on the part of the author, the self and the world are actively constructed. Through an analysis of linguistic domain in autobiography, for denotative meaning and connotative meanings, the author rsquo;s worldview is known. The subject in autobiography is moving from one experience to another. It is placed on a continuum of language, adopting multiple positions arisen from connotative utterances. Performance of this self has become a postmodern norm. We should ask about the relation between language and reality in autobiography, and about aspects of cultural identity of the selfrepresented. This article attempts to say that in our reading of a postmodern subject in the center of autobiography, in view of language as a medium for expression, and metalanguage as a language to explain the language used to represent the self, how the multiple ldquo;self rdquo; ldquo;others rdquo; arisen from such texts could be realized in language and participate in various discourses.