ساخت‌های اسنادی ثانویه در زبان فارسی

اگرچه پیشینۀ مطالعات مربوط به بندهای کوچک به بیش از 30 سال می رسد، ماهیت نحوی مقولۀ حاکم بر بندهای کوچک هنوز در بین زبان شناسان موضوعی چالش برانگیز و غیر قابل اجماع است. این پژوهش بر آن است که در چارچوب رویکرد کمینه گرای بوورز (1993, 2001) به این پرسش مناقشه برانگیز، یعنی چیستی مقولۀ گره حاکم بر بندهای کوچک، پاسخ دهد. مقالۀ پیش رو با مقدمه ای کوتاه و شرح مختصری دربارۀ پیشینۀ آثار مرتبط با گره حاکم بر بندهای کوچک و رویکردهای مطرح در این خصوص آغاز می شود و با طرح برخی استدلال ها در رد یا پذیرش بخشی از رویکردهای نام برده ادامه می یابد. پس از آن بر اساس طرح گروه اسناد بوورز (1993, 2001) ساخت های مذکور در زبان فارسی را توصیف و بررسی می کند. طبق یافته های این مقاله، ساخت های نام برده متشکل از[np xp] و بدون زمان هستند و xp در آن ها غیر فعلی است. در این پژوهش برای بندهای کوچک، ساختار سازه ای و دو شاخه ای قائل شده است. براساس تحلیل نگارندگان، در همۀ زبان ها بندهای کوچک که شامل فاعل و محمول هستند، فرافکن نقشی اسنادبه شمار می آیند و تفاوت آن ها تنها در مفهوم هستۀ اسنادی و ویژگی های آن است.