پژوهشی در دلالت عبارت قرآنی لَا تَعَاوَنُوا عَلَی الْاِثْمِ وَالْعُدْوَانِ بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان

بسیاری از فقها و مفسران به عبارت قرآنی تَعَاوَنُوا عَلَی الْبِرِّ وَالتَّقْوَی وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَی الْاِثْمِ وَالْعُدْوَانِ بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان استدلال کرده‌اند، اما برخی این استدلال را نپذیرفته و با توجه به کاربرد واژه «تعاون» و نیز وجود قرینه تنزیهی بودن نهی، در دلالت آیه شریفه اشکال کرده‌اند. در این جستار پس از بررسی ادله هر دو گروه و تحلیل آرای لغت‌شناسان و مفسران و فقهای اسلامی این نتیجه به دست آمد که کلمه «تعاون» و «اعانت» در بیشتر موارد در یک معنا استعمال شده‌اند. همچنین صرفِ دنبال هم بیان شدن و مقابله دو جمله پایانی آیه شریفه، صلاحیت قرینه بودن برای دلالت نهی بر کراهت را ندارد و اعاده فعل تعاون در جمله دوم و عدم اکتفا به حرف «لا» بیانگر استقلال این دو جمله است. لذا بر اساس حکم عقل و تناسب حکم و موضوع، دلالت آیه شریفه بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان، مسلّم است.