پژوهشی تطبیقی در دیدگاه امام خمینی درماهیت ایجاب و قبول و آثار فقهی و حقوقی آن

مبحث ایجاب و قبول و سهم هر یک از آنها در تحقق اثر مطلوب، از مباحث مهم باب معاملات به ویژه باب بیع است. به مشهور فقیهان نسبت داده شده است که هر یک از ایجاب و قبول را از ارکان اصلی عقد به شمار آورده‌اند به طوری که فقدان هر یک می‌تواند مانع از انعقاد عقد و ترتب اثر مطلوب بر آن گردد. شیخ انصاری از طرفداران این نظریه محسوب می‌گردد. در برابر، فقیهانی از جمله امام خمینی، رکن اصلی عقد را ایجاب دانسته‌اند که موجب با انجام آن، انشای اصلی را انجام می‌دهد و قبول قابل، نقشی بیشتر از نقش اجازه در عقد فضولی را دارا نمی‌باشد. در این نوشتار هر دو دیدگاه مورد کاوش قرار گرفته و به نوعی دیدگاه امام خمینی به عنوان یک نظریه قابل توجه و قابل دفاع بیشتر معرفی شده است و در پایان به برخی آثار آن پرداخته شده است.