بررسی قواعد تسلیط و لاضرر در تعامل پادگان‌های نظامی با املاک مجاور

اعمال حق مالکیت در حقوق ایران با ضوابط و شرایطی روبه‌روست که این شرایط را ماده 132 قانون مدنی بیان می‌کند. بر اساس این ماده، اگر اعمال حق مالکیت به ضرر دیگری باشد باید به «قدر متعارف» و «برای رفع حاجت و یا دفع ضرر» صورت گیرد تا برای اعمال‌کننده آن مسئولیتی به بار نیاورد. امروزه مجاورت پادگان‌های نظامی با املاک مسکونی و قرار گرفتن آن‌ها در شهرها، بحثی تحت عنوان متعارف یا نامتعارف بودن تصرفات در پادگان‌ها و مسئولیت آن‌ها را مطرح کرده است. از سوی دیگر ماده 11 قانون مسئولیت مدنی با مسئول ندانستن نهادهای حاکمیتی، باعث مصونیت پادگان‌ها از اقدامات زیانبارشان شده است. هدف از این پژوهش، بررسی تصرفات پادگان‌ها با توجه به قیود ماده 132 و چگونگی حمایت قانون‌گذار از زیان‌دیدگان این تصرفات است. بررسی‌ها نشان می‌دهد با توجه به ماده 132 و قرار گرفتن پادگان‌ها در مناطق با بافت مسکونی، تصرفات در آن‌ها نامتعارف است و پادگان‌ها باید مسئول تصرفات زیانبارشان قرار گیرند.