بررسی روش و چهارچوب اصولی‌گری نظریه‌ای روش‌شناسانه در اندیشه محمدحسین نایینی

تحقق و شکل‌گیری یک نظریه مستلزم انطباق با مصداق و مصداق‌های بیرونی است. ازآن‌جاکه نایینی در اندیشه‌ورزی و تولید اندیشه موفق و قوی ظاهر شده و ابتکار او در تولید اندیشه جدید به‌نوعی منحصربه‌فرد است، تعیین چهارچوب و روش کاری وی، درقالب یک نظریه، موضوع این مقاله است. در این مقاله به روشی که نایینی از آن بهره گرفته است می‌پردازیم که می‌تواند مبنای نظریه‌ای روش‌شناختی باشد و آن تسهیل‌کننده تولید اندیشه‌ورزی است؛ یعنی رسیدن به روش و نظریه‌ای برای اندیشه‌ورزی مناسب با استناد به سبک کار نایینی که مبنای این نوشتار است. این چهارچوب و نظریه «اصولی‌گری» نام دارد؛ اصولی‌گری چهارچوب و نظریه‌ای است که بر کلیت آرای نایینی بار می‌شود. به این معنا که با رجوع به آرا و سبک تدوین و تولید دیدگاه‌های نایینی می‌توان این چهارچوب را استخراج کرد.