تغییر سیستمیک و مشارکت راهبردی ایران و چین

موافقتنامه مشارکت جامع راهبردی ایران و چین را می‌توان تحولی مهم در موقعیت راهبردی ایران و روابط آن با قدرت‌های بزرگ محسوب داشت. از منظر نویسنده، تغییر سیستمیک نیروی کلیدی شکل دهنده به بنیان های ین توافق است؛ به دیگر سخن، پرسش این است که چه عواملی به مشارکت راهبردی ایران و چین شکل داده‌اند؟ فرضیه‌ای که در پاسخ به این پرسش ارائه شده، عبارت از این است که سه مولفه بازتوزیع قدرت بین‌المللی، تغییر در سلسله مراتب پرستیژ و تحول در قواعد زیست بین‌المللی به مثابه مولفه‌های کلیدی تغییر سیستمیک زمینه ساختاری ارتقای روابط ایران و چین به مشارکت راهبردی را فراهم آورده اند.یافته‌های مقاله نشان می‌دهد که نیروهای ساختاری نقش کلیدی در همپوشی فزاینده منافع و ارزش‌های سیاست خارجی دو کشور و گسترش روابط آنان در قالب مشارکت جامع راهبردی ایفا کرده‌اند.

systemic change and iran-china strategic partnership

the iran-china comprehensive strategic partnership agreement can be considered an important development in iran’s strategic position and its relations with the great powers. from the author’s point of view, systemic change is the key force shaping this agreement; in other words, the question is, what factors have shaped the strategic partnership between iran and china? the hypothesis presented in response to this question is that the three components of redistribution of international power, change in the hierarchy of prestige and change in international rules of biology as key components of systemic change provide the structural basis for promoting iran-china relations to strategic partnership. the findings of the article show that structural forces have played a key role in increasingly overlapping the interests and values ​​of the two countries’ foreign policies and expanding their relations in the form of comprehensive strategic partnership.