هویّت فلسفی تهران، نمادی برای هویّت ملّی ایرانی

تاسیس تهران را باید نمادی برای هویت ملی ایرانی تلقی کرد. تهران صرفاً یک پایتخت در عداد پایتخت‌های دیگر نیست، بلکه علاوه بر آن پدیده‌ای است که حیات و زندگی فلسفی دارد و احکام فلسفی را ظاهر می سازد. ویژگی مهندسی‌ساز بودن تهران و انفراد ساکنان آن را می‌توان در این جهت موثر دانست. تهران، انتظاری را برآورده کرد و تخیلات و انتظاراتی را سبب شد. جایگاهی در داخل کشور و موقعیتی در عرصه بین‌المللی یافت. ادراک واقعبینانه از تهران گذشته و مآلاً کنونی، به درک مناسب‌تر زندگی امروز هر ایرانی با همه زوایای آن منجر می‌شود. این داشتة تهران هم مربوط به جغرافیای آن است و هم در گرو زمان تاسیس و تحولات و پیشرفت آن است. شکل‌دهی به تخیّل‌های سیاسی و اجتماعی جدید، نیازمند بازآفرینی‌های تاریخی جدیدتر و برساخت‌های اجتماعی تازه‌تری از واقعیّات تاریخی گذشته است. این مقاله با چنین هدفی، به سراغ امر پایتختی تهران و شکل‌گیری هویت جدید آن رفته است و آن را در بستر تحولات نیمه اول قرن سیزدهم هجری مورد توجه قرار می‌دهد.

The Philosophical Identity of Tehran is a symbol for the Iranian national identity

The establishment of Tehran should be considered a symbol for the Iranian national identity. Tehran is not only a capital, but also it has a philosophical life and a philosophical proposition.The engineering nature of Tehran and the individuality of its inhabitants can be considered effective in this regard. Tehran met the expectations and created imagination and expectations. Found a place inside the country and a situation in the international arena. Realistic perception of past and present Tehran has led to a better understanding of today’s Iranian life with all its angles. This is how Tehran relates to its geography, as well as its time of establishment and progress.