کاوشی در چهار رویکرد معاصر به نظریۀ سیاسی

رویکردهای متفاوت به نظریۀ سیاسی، بازتاب دگرگونی های معاصر در نگرش اندیشمندان دربارۀ جایگاه و ابعاد معرفتی و روش شناختیِ فلسفه، علم، و سیاست است. از این رو، همان کشمکش هایی که در سدۀ بیستم، و تا حدودی در دو دهۀ اخیر، پیرامون این مقوله ها جریان داشته است، در نوشته های مربوط به نظریۀ سیاسی نیز دیده می شود. این وضعیت سبب شکل گیری طیفی از رویکردها شد که یک سوی آن، &نظریۀ سیاسی& را اصطلاحی پارادوکسیکال می دانست و امکان وجود آن را نفی می کرد، و سوی دیگر، نظریۀ سیاسی را برای حیات سیاسی الزامی می دید. اما آنچه اکنون اهمیت دارد، و مقالۀ پیشِ رو نیز با همین هدف نگاشته شده، این است که با گذر از استیلای پوزیتیویسم بر دانش سیاسی و بیرون آمدن نسبی از سایۀ واکنش های جدلی، چگونه می شود با بررسی دقیق تر نقاط ضعف و قوت رویکردها، بر امکان پردازش نظریه های سیاسی کارآمدتر برای رویارویی با دشواری های زیست سیاسی در جوامع امروز افزود.

a study of four contemporary approaches to political theory

different approaches to political theory, should be seen as reflection of the contemporary changes in attitudes of thinkers towards epistemological and methodological situation of the philosophy, science, and politics. quarrels about the political theory, are also the same quarrels about those issues through 20th century and fairly in recent two decades. in this situation, we can find a spectre of approaches in which, on the one side &political theory& is considered as a paradoxical term that is not actually possible at all, and on the other side, it is necessary for political life. but, what matters today, and is the aim of this article too, is that by the end of domination of positivism on the political knowledge, and polemical reactions to it, how we can improve the efficacy of political theorizing by the careful examination of strengths and weaknesses of the contemporary approaches to the political theory.