تحلیل الگو و سازوکارهای مصالحه سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی (گذار از خصومت به رقابت)

در پی انقلاب اسلامی بر فراز گفتمان های رقیب موجود، نوعی نظام سیاسی اجتماعی منحصر به فرد در قالب جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت. نظام نوپدید در روندی تدریجی، در بستری از روابط هویت سازانه و غیریت سازانه شکل گرفته و در سایه هژمونی (خرده )گفتمان هایی متعدد به پیش می رود. یافتن حد متناسبی از همگرایی، سازش و مصالحه میان نیروها و خرده گفتمان های موجود و موثر همواره دغدغه ای اساسی بوده است؛ چرا که گفتمان ها عموما خود را در روابط سلبی و ضدیت با گفتمان های دیگر تعریف کرده و بقا و بسط قدرت خود را در نفی و طرد گفتمان های رقیب می دانند. این شکل از منازعات هزینه های سنگینی را به کشور تحمیل نموده و می تواند آینده نظام سیاسی را با مخاطرات جدی مواجه سازد. این مقاله با یک نگاه آینده نگرانه و آسیب شناسانه به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که: گفتمان‌های سیاسی مسلط در ج.ا.ایران در نتیجه کاربست چه سازوکارها و الگوهایی می توانند با دگرهای درون و برون گفتمانی به مصالحه برسند و آن را در عرصه سیاسی اجتماعی بسط بدهند؟ این مقاله با ارائه مدل نظری و با ترکیب نشانه شناسی و ایده مرزهای دگرسازی در دموکراسی شنتال موفه و ارنستو لاکلا با نظریه مصالحه سیاسی کالین مورفی بر این باور است، سیستم سیاسی اجتماعی ایران پسا انقلابی باید سطح دگرسازی و ارتباط زنجیره هم ارزی و منطق تفاوت خود را رقیق تر کند تا بستر مناسبی برای به رسمیت شناختن گفتمانها توسط یکدیگر و گذر از خصومت به سوی رویکرد رقابت آمیز فراهم گردد.

analyzing the patterns and mechanisms of political reconciliation in the post islamic revolution iran(transition from antagonism to agonism)

after the islamic revolution, on the existing rival discourses,  a unique sociopolitical system was formulated called the islamic republic of iran. the newly emerged system of iran got shaped and continued on a gradual trend, in a base of identity and othermaking relations and in the shade of the hegemony of many (sub)discourses. finding a proportional level of convergence, compromise and reconciliation between the existing and effective forces and subdiscourses has always been a fundamental concern. because discourses define themselves in opposition to other discourses and see their survival and power extension in the rejection of rival discourses. this form of conflict has imposed heavy charges on the country and can bring the future of the political system a serious risk. this paper, having a futurist and pathological approach, aims to address this question “which mechanisms and patterns do the dominant political discourses in the i.r. of iran use to reach reconciliation with internal and external others and extend them to the sociopolitical area”. this paper proposes a theoretical model and combines the semiotics with the idea of other making frontiers in chantal mouffe and ernesto laclau’s democracy and colleen murphy’s theory of political reconciliation and believes as far as the level of othermaking in the postrevolutionary sociopolitical system gets thinner,  a suitable framework for recognizing discourses by each other and transitioning from antagonism to agonism has been provided.