نقدی بر کتاب عرفان شرق و غرب

کتاب اوتو با عنوان عرفان غربی شرقی (mysticism, east and west) از مهم‌ترین نمونه‌های مطالعات تطبیقی عرفان در سطح جهان است. بحث درباره شرق و غرب و نحوه رابطه آن دو با هم یکی از ارکان فلسفه دین اوتوست که در این کتاب منعکس شده است. اوتو عرفان را مبنای خویشاوندی شرق و غرب می‌داند. این نگاه شرقی غربی را بیش و پیش از هرچیزی خود ِاصطلاح اوتویی «نومینوس/ امر قدسی» ممکن می‌کند، چراکه با آن می‌تواند به ورای تاریخ و جغرافیای ادیان رود. سرشت شرقی غربی فلسفه دین تطبیقی اوتو نخست در سال 1923 و در قالب کتاب ایده مقدس: تحقیق درباره عامل غیرعقلانی در ایده الوهیت و نسبت آن با عامل عقلانی انتشار یافت و پس‌ازآن در کتاب عرفان غربی شرقی‌اش که در سال 1926 منتشر شد بازتاب عمیق‌تر و گسترده‌تری پیدا کرد. این کتاب، که عنوانش با تداعی دیوان غربی شرقی گوته پای در بحث قدیمی و آشنای شرق و غرب می‌گذارد، عرفان را هم‌چون پدیداری مطالعه می‌کند که شرقی غربی است. در این کتاب، اوتو برای تبیین این پدیده شرقی غربی شنکره را به‌نمایندگی از عرفان هندی و اکهارت را به‌نمایندگی از عرفان غربی با یک‌دیگر مقایسه می‌کند و می‌کوشد الگویی برای فهم حقیقت دین و مقایسه متفکران دینی به‌دست دهد.

a critical review on the book mysticism, east and west by rudolf otto

the book mysticism, east and west by rudolf otto, is one of the most important examples of comparative studies of mysticism in the world. the discussion of the east and the west and how they relate to each other is at least for otto one of the pillars of the philosophy of religion that has been reflected in this book. otto sees mysticism as the kinship of the east and west. the term “nominus/ sacred”, more than anything else, makes it possible for the eastern-western look to be used because it can go beyond the history and geography of religions. the nature of the western-eastern philosophy of the comparative religion of otto first appeared in 1923, in the form of the book of the holy idea: the study of the irrational factor in the idea of the divinity and its relation to the rational, and then published more widely and deeply in the mysticism, east and west, published in 1926. the book, reminding johann wolfgang von goethe’s famous book titled west–östlicher divan (west–eastern diwan), discusses mysticism as a phenomenon that is east-west in its nature. explaining this western-eastern phenomenon, otto compares the hindu mystic shankara to represent eastern mysticism and the christian mystic eckhart to represent western mysticism and seeks to provide a model for understanding the truth of the religion and comparing religious thinkers.