نوشته‌ای درباب تاریخ‌نگاری: خوانش انتقادی کتاب تاریخ‌نگاری و تحولات آن در ایران و جهان

نوشتار حاضر، با رویکردی انتقادی، کتاب تاریخ‌نگاری و تحولات آن در ایران و جهان اثر مشترک حسین میرجعفری و عباس عاشوری‌‌نژاد را بررسی و ارزیابی می‌‌کند. پژوهش‌های سه دهة اخیر راجع‌به تاریخ‌‌نگاری ایران، اسلام، و اروپا نکات قوت و ضعف شکلی و محتوایی داشته است. کتاب مورد‌بررسی این نوشته، که به‌عنوان کتاب درسی درس «تاریخ‌‌نگاری و تحولات آن در ایران و جهان» در مقطع کارشناسی تاریخ دانشگاه پیام‌نور اختصاص یافته است، نیز از این قاعده مستثنا نیست. انتظار می‌‌رود کتاب‌های درسی دانشگاهی، از استانداردهای لازم علمی برخوردار باشند، اما این کتاب، با‌وجود تلاش نگارندگان برای تدوین اثری مستند در درس تاریخ‌‌نگاری، دارای اشکالات و کاستی‌‌های شکلی (فقدان فهرست تفصیلی مطالب متن کتاب، فقدان نمایه، اغلاط تایپی، ضعف نگارشی و دستوری، تورفتگی برخی جملات، ضعف ارجاع‌‌نویسی و مستندسازی، عدم تفکیک منابع در کتاب‌نامه، و...) و محتوایی (عدم تبیین اصطلاحات و مفاهیم، بهره‌‌گیری نامناسب از منابع دست‌اول، نامتوازن‌بودن حجم بخش‌‌ها، وجود مطالب کلیشه‌‌ای، و...) است که آسیب جدی به متن زده است. نگارندۀ مقاله تلاش می‌‌کند، ضمن بررسی و ارزیابی کتاب و تبیین قوت و کاستی‌‌های آن، پیش‌نهادهای خویش را به نویسندگان و شورای انتشار کتب درسی دانشگاه پیام‌نور ارائه دهد تا بر جنبة علمی  آموزشی این کتاب و کیفیت ساختارمند آن افزوده شود.