روش‌شناسی پدیدارشناسانۀ هنر با نگاهی به آرای مایکل دوفرن و هایدگر

هوسرل، در جایگاه موسس پدیدارشناسی، روش پدیدارشناسی را برای تحلیل هنر و آثار هنری به‌کار نگرفت و جز اشارات کوتاهی در مقالۀ دائرۀ‌المعارف بریتانیکا چیزی در این حوزه ننوشت، ولی راه پدیدارشناسی هنر را گشود و موجب شد که بسیاری از پدیدارشناسان پساهوسرلی به هنر از منظری پدیدارشناسانه بنگرند. هدف مقالۀ پیش‌رو نشان‌دادن کاربرد روش پدیدارشناسی در زیباشناسی و تحلیل آثار هنری است. برای رسیدن به این مقصود، نخست اشارۀ کوتاهی به اندیشه‌های «مایکل دوفرن» (که تاحدودی به سنت فکری هوسرل وفادار است) خواهیم داشت تا چگونگی پدیدارشناسی تجربۀ زیباشناختی نزد وی آشکار شود و سپس آرای هایدگر را (که با فاصلۀ بیش‌تری از سنت هوسرلی قرار دارد) در تحلیل پدیدارشناسانۀ هنر بررسی خواهیم کرد تا معلوم شود که چگونه پدیدارشناسی هرمنویتیکی قادر است نسبت مغفول‌مانده میان حقیقت و هنر را بار دیگر برقرار کند که باتوجه‌به گستردگی مباحث هایدگر درباب هنر، این موضوع بیش‌تر در آرای وی دنبال شده است.

The Phenomenological Methodology of Art: According to Dufrenne’s and Heidegger’s Thoughts

As the founder of phenomenology, Husserl himself did not use phenomenology to analyze art and works of art. Except for a few hints in Encyclopedia Britannica’s article, he did not write anything in this area. However, he paved the way for the phenomenology of art and led many post-Husserlian phenomenologists to look at art from a phenomenological perspective. This article aims to show the application of the phenomenological method in aesthetics and analysis of works of art. To achieve this, we will first refer briefly to the ideas of M.Dufrenne (who is somewhat faithful to Husserl’s intellectual tradition) to reveal to him how the phenomenology of aesthetic experience. Then according to Heidegger’s views (which are further from Husserl’s tradition), we will examine in the phenomenological analysis of art to see how Hermeneutic phenomenology can re-establish the neglected relationship between truth and art.