بررسی و نقد کتاب 近世の三大改革 (اصلاحات بزرگ سه‌گانه در دورۀ مدرن آغازین ژاپن)

در دوره مدرن آغازینِ (پیشامدرن) ژاپن چه بحران‌ها و تضادهایی موجب واکنشِ نظام شوگوُنی[i] درقالب «اصلاحات بزرگ سه‌گانه» شد؟ نویسنده با رویکردی انتقادی به وجه‌تسمیه و شهرت اصلاحات مهم این دوره می‌پردازد و هم‌چنین حصر آن به سه بازۀ زمانی ازسوی نظام حاکم در چهارچوب دو نظریۀ هم‌راستای «دیدگاه تاریخی تناوب ححکم‌رانی خوب و بد» و «دیدگاه سختی و آسایش» اصلاحات این برهۀ تاریخی را تشریح می‌کند. مولف با تبیین مراد خود از اصلاحات و نمونه‌های آن در هر دورۀ اصلاحی تلاش می‌کند تا نقدی منصفانه از مصادیق و اقدامات حکم‌رانی بد ارائه دهد. محتوای این اثر حاوی اطلاعات مفید و کم‌ترمطرح‌شده‌ای از این دوران برای مخاطب ایرانی است. هدف از بررسی و نقد این اثر تشریح این اقدامات اصلاحی و نشان‌دادن اهمیت پتانسیل سیاسی‌ اجتماعیِ نشئت‌گرفته از آن‌ها در نوسازی ژاپن و هم‌چنین تبیین اهمیت جایگاه تاریخی این دوره که ازسوی مولف مغفول واقع‌ شده و تحلیل این اصلاحات با پیش‌نهاد نظریۀ بحران است. بررسی دقیق عملکرد مجریان اصلاحات (سیاست‌مداران منتصب و منتسب به نظام حاکم) به‌رغم بستر تاریخی مستلزم کاربست نظریه‌ای سیاسی است. خاستگاه دولتی اصلاحات و مجریان آن و حفظ نظام از فروپاشی استنتاج نویسنده از بحث و غفلت از ماهیت و نتایج آن‌هاست.

A Critique on the Book “近世の三大改革 “The Great Triple Reform in Early Modern Japan

What contradictions and crises made the Shogunate take countermeasures in the form of three major reforms (Kyōhō, Kinsei, and Tenpō) in early modern period Japan (Kinsei)? The author’s critical study of the topic focused on the appellation “three major reforms,” their renown and confinement to three periods by the Shogunate, and the explanation is within the two historical perspectives of “Good and Bad Governance Alternation” and “Tension and Relaxation.” Expressing his own definition of “reform,” and some examples in each period, the author tries to criticize fairly the bad governance and its instances. The book provides its Iranian readers with new and informative content. The book review is aimed at explaining the reforms and highlighting the significance of the reforms’ sociopolitical potential in Japanese modernization and also stressing the importance of the historical period, which was unintentionally neglected by the writer and suggesting Thomas Spragens’s theory of crisis as an alternative for a better analysis. A thorough study of the Shogunate’s akin and appointee reformers needs a political theory rather than a historical one. Focusing on governmental reform to prevent the dissolution of the system hindered the author’s attention to the nature of the reform and the important consequences.