نقدی بر کتاب ویتگنشتاین و غایت فلسفه: نه نظریه و نه درمان

هر علمی ازطریق مبانی آن شناخته می‌شود. یکی از مبانی علم که در شناخت آن بسیار اثرگذار است «غایت» علم است. در فلسفه نیز فلاسفه براساس تعریفی که از آن دارند غایتی برای فلسفه در نظر می‌گیرند. در این مقاله بر نظر ویتگنشتاین درمورد غایت فلسفه تمرکز شده است. محور اصلی برای وصول به این مقصد کتاب ویتگنشتاین و غایت فلسفه: نه نظریه و نه درمان، اثر دنیل هوتو، است که وی در آن «غایت فلسفه» ازنظر ویتگنشتاین را بیان می‌کند. هوتو بحث خود را از منطق آغاز می‌کند. سپس تفاسیر قدیمی‌تر درخصوص غایت فلسفه درنظر ویتگنشتاین را مطرح می‌کند و آن‌ها را به‌چالش می‌کشد. وی ابتدا تفسیر نظریه‌ای و مابعدالطبیعی وسپس تفسیر درمانی را، که بنابرآن بسیاری از ملاحظات رساله بی‌معناست، نفی می‌کند و درپایان، تفسیری نو از غایت فلسفه درنظر ویتگنشتاین ارائه می‌کند که مبتنی‌بر توصیف، و براساس عمل‌گرایی در زندگی روزمره است. البته به این تفسیر هوتو نیز انتقاداتی وارد است و لازم است تا برخی مولفه‌های آن بازبینی شود.