معرفی و بررسی انتقادی کتاب تحولات تصویری ایران

در کتاب تحولات تصویری ایران، تالیف سیامک دل‌زنده، مولف تلاش کرده است با گذر از تحلیل‌های توصیفی به تبیین نظری از تحولات هنر ایران در نیمۀ اول قرن سیزدهم هجری شمسی دست یابد. مولف کوشیده است، فراتر از روایت‌های خطی، به پادگفتمان‌های مسلط نیز بپردازد. در این مسیر نیز به موفقیت‌های قابل‌توجهی دست یافته است؛ اما این تلاش قابل‌نقد است.مولف تاکید کرده که، برخلاف دیدگاه پسااستعماری، مسیر دیگری را در این کتاب دنبال کرده است و در نقد دیدگاه پسااستعماری که «فاعلیت‌های منطقه‌ای» را نادیده می‌گیرد، به جست‌وجوی عاملیت‌های منطقه‌ای در ایران پرداخته است. مولف با در مرکز قراردادن مفهوم «نظم نمایشگاهی» به عاملان بیرونی و عاملان داخلی که بازتولیدکنندۀ این نظم هستند پرداخته و شرح داده که چگونه این جریان بر هنر ایران غلبه یافته است. این دیدگاه ساختاری مولف را در مطالعۀ عاملیت‌های داخلی محدود کرده است. ازهمین‌رو، توجه مولف به پادگفتمان‌ها فاقد رویکرد تحلیلی است و متن به توصیف آثار و معرفی هنرمندان تقلیل یافته است. در این مقاله، مفصل‌بندی‌های نظری کتاب موردنقد و تحلیل قرار خواهد گرفت. اگرچه نقدهایی بر کتاب وارد است، اما منابعی ازاین‌دست می‌توانند زمینه را برای نظریه‌پردازی درون‌نگر و درون‌زا پیرامون هنر ایران فراهم سازد.

Introducing and Criticizing the Book of Visual Developments of Iranian Art

In the book Visual Developments of Iranian Art, authored by Siamak Delzand, the author attempted to provide a theoretical explanation of developments in Iranian art in the first half of the thirteenth century SH through a descriptive analysis. Beyond linear narratives, the author has tried to address the dominant antidiscourses. He gained some significant successes along this path, but his effort can be criticized. The author has emphasized that, contrary to the postcolonial perspective, he has pursued another path in this book and criticized the postcolonial perspective that ignores "regional agencies", and he has been looking for regional agencies in Iran. By focusing on the concept of ’exhibition order’, the author deals with the external and internal agents that reproduce this order and describes how this process has overwhelmed Iranian art. Such structural perspectives, restricts the author in studying the internal agency, therefore, the author’s attention to the antidiscourses lacks an analytical approach and the text has been narrowed to describe the works and introduce the artists. The present article criticized and analyzed the theoretical details of the book. Although there are criticisms of the book, sources like this can provide the basis for introspective and endogenous theorizing about Iranian art.