نقد کتاب آتش پارسی؛ درنگی در روزگار، زندگی، و اندیشۀ سعدی

پژوهش درباره پادشاه سخن، سعدی، کاری درخور ستایش و آفرین است و هرچه این کار مفصل تر، شادی برانگیزتر. کتاب آتش پارسی در شناخت زندگی و شعر اوست و دیدن همین نام لبخند شادی را بر لب های خواننده می‌نشاند، اما تامل در اوراق کتاب و مطالعه جدی آن، درعین‌این‌که گاه خواننده را با نکته‌سنجی ها و نکات تازه ای روبه‌رو می‌کند، این احساس را آرام‌آرام تغییر می دهد؛ خواننده منصف درمی‌یابد که مسلمانی شیعه کلیات سعدی را به‌هم‌راه مجموعه ای از آثار تاریخی، دینی، عرفانی، ادبی، و اخلاقی پیش‌روی نهاده و با نقل بی رویه از آن ها کوشیده تا سعدی را مطابق باور خویش بشناساند. پایان مطالعه کتاب بار سنگین پرس ش های بسیاری را بر دوش خواننده م ی گذارد: حجم‌گرایی، استنباط‌های نادرست، تکرار، ارجاع بی سروسامان، و ... خواننده را از نویسنده کتاب و ناشر محترم گله مند می کند که چرا پاس خاطر ذهن و جیبش را نداشته و در تالیف و داوری کتاب دقت بیش‌تری به‌کار نبرده اند.

A Review of the Book “AtasheParsi” on the Recognition of Sa’di

Doing studies about the king of speech “Sa’di” is highly respected and the greater they are the greater happiness they make. AtasheParsi is one of these studies on Sa’di`s life and poems. Seeing Sa’di’s name in the first step, makes the reader smile but reading the book more seriously and thinking twice about its content, changes this early feeling little by little, besides revealing new points and facts. A fair reader will understand that the writer of the book, as a Shiite Muslim, has used the SA’DI Collected Works as well as a collection of other historic, religious, mystical, literary, and other references to show a personality of Sa’di based on his own personal thoughts and beliefs. He has also tried to reconstruct the real life of the poet using his romantic Ghazals, which are a product of a unique moment. As a result, reading this book makes hundreds of questions in the readers’ mind and totally confuses them. They mainly have complaints about the periphrasis, incorrect inference, repetition, and the irregular references and wonder why the writer and the publisher did not care about their reader’s mind. considering the fact that a professional publishing institute like Ettela’at is rightly expected to pay much more attention to judging books before publishing them.