نقدی بر کتاب شناخت و نقد منابع و مآخذ تاریخ ایران بعد از اسلام

تالیف کتاب‌‌های درسی و کمک‌‌درسی که برخوردار از استانداردهای لازم علمی، پژوهشی، و آموزشی باشند، برای دروس رشته‌‌های دانشگاهی امری ضروری است. در سال‌‌های اخیر، چندین سازمان و نهاد در این زمینه فعالیت چشم‌گیر داشته‌اند؛ مانند سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی (سمت)، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، و دانشگاه پیام نور که جای تقدیر از آن‌ها دارد. از همین طریق، پژوهش‌‌گران و استادان تاریخ دانشگاه‌های کشور کتاب‌‌های متعددی را در رشته تاریخ تالیف و منتشر کرده‌اند که برخی از آن‌ها کاربرد آموزشی یافته‌اند و دانشجویان از آن‌ها بهره می‌برند. هرچند تالیف این آثار اقدام ارزش‌مندی است، نقد و بررسی این متون می‌تواند هم به غنای علمی و آموزشی آن‌ها بیفزاید و هم الگوی مناسبی را در اختیار نویسندگان آثار بعدی قرار دهد که هرچه بیش‌تر بر امتیازات اثر خویش بیفزایند و از دامنه کاستی‌‌های آن بکاهند. نمونه‌ای از این کتاب‌‌ها، که به‌تازگی تالیف و منتشر شده، شناخت و نقد منابع و مآخذ تاریخ ایران بعد از اسلام، ویژۀ رشته تاریخ است که در این مقاله نقد و بررسی می‌شود. یافته مقاله آن است که این کتاب به‌‌رغم برخی کاستی‌‌های شکلی و محتوایی، در موضوع خود به‌منزلۀ کتاب درسی مناسب است.