نقدی بر کتاب آموزش ترجمه با نگاهی به وضعیت کتاب‌های آموزش ترجمه در ایران

چهار رکنِ اصلی در سنجشِ یک کتابِ آموزشی عبارت اند از سنجشِ دستاوردهای کتاب با نظر به مبانیِ علمیِ حوزه ی موردِ نظر، مقایسه ی کتاب با کتاب های مشابه، بررسیِ جایگاهِ کتاب در نظامی که قرار است آن را موردِ استفاده قرار دهد، وارزیابیِ حاصلِ کتاب در چارچوبِ پیش فرض هایی که نویسنده در نظر داشته است. جستارِ کنونی می کوشد تا با نگاهی به این چهار رکن به بررسیِ کتابِ آموزشِ ترجمه به قلمِ حسن هاشمی میناباد (1394) بپردازد. در این راستا، پس از بررسیِ کوتاهِ پایه های نظریِ نگارشِ کتاب های آموزشیِ ترجمه، به اختصار به وضعیتِ این حوزه در ایران می پردازیم. سپس کتابِ هاشمی میناباد را با توجه به مطالبِ طرح شده به نقد و سنجش می گذاریم. بنابر نتیجه ی این سنجش، مزیتِ اصلیِ کتاب این است که ریشه در تجربه ی تدریسِ عملیِ ترجمه دارد. همچنین نهایتِ دقت در ویژگی های صوریِ آن اِعمال شده است. متن ها نیز دارای تنوعی بسیار و ترتیبی منطقی از آسان به دشوار هستند. اما بزرگ ترین کاستیِ کتاب نداشتنِ شالوده های منسجمِ نظری و ارائه ی پراکنده ی مطالب است، به نحوی که ترجمه آموزِ مبتدی قادر نیست به استنباطِ قواعدی کارآمد در ترجمه بپردازد.به همین دلیل، این کتاب را به شکلِ کنونی نمی توان به عنوانِ یک کتابِ درسیِ مستقلِ دانشگاهی در نظر گرفت، بلکه بهتر است از آن به عنوانِ منبعی کمکی برای آشناییِ بیش ترِ دانشجویان با مثال های عملی استفاده شود.