نقدی بر کتاب باستان‌شناسی میدانی (اصول سیستماتیک در کاوش‌‌ها)

باستان‌‌شناسی دانشی است که بخش زیادی از اطلاعات آن می‌‌بایست با تامل در بقایای انسان گذشته به‌دست آید. این اطلاعات ازطریق پژوهش‌‌های میدانی کسب می‌‌شوند که می‌‌توان آن‌ها را در دو بخش اصلیِ بررسی سطحی آثار و کاوش باستان‌‌شناسی دسته‌‌بندی کرد. بسیاری از آثار باستانی مدام درحال تخریب هستند و توجه درست به آثار و ثبت همه‌جانبه شواهد در بررسی‌‌های سطحی بسیار حائز اهمیت است. فعالیتِ دیگرِ میدانیِ باستان‌‌شناسی، یعنی کاوش، کاری تخریبی است. به این مفهوم که نهشته‌‌های یک محوطه باستانی که درطول هزاره‌‌ها روی هم انباشته شده‌‌اند پس از کاوش به‌ جای اولیه خود باز نمی‌‌گردند و دقت در استخراج اطلاعات باید به‌گونه‌‌ای باشد که نهایت اطلاعات موجود از نهشته‌‌های باستانی حاصل گردد. برای به‌دست‌‌آوردن این اطلاعات و نیز به کسب نتایج مطلوب، بایستی از روش‌‌ها و اصول پژوهشی درستی تبعیت کرد. این روش‌‌ها همان اصولِ علمیِ فعالیت‌‌های میدانی باستان‌‌شناسی هستند که در دروس باستان‌‌شناسی با عنوان «روش کاوش و بررسی آثار باستانی» آموزش داده می‌‌شود و در کتاب‌‌هایی با محتوای باستان‌‌شناسی میدانی نگاشته می‌‌شوند. کتاب موردبحث یکی از این کتب است که موردمطالعه قرار گرفته و مواردی مشخص شده که برای بهبود مطالب نیازمند بازبینی و تصحیح است.