بررسی و نقد کتاب پوزیتیویسم منطقی

پوزیتیویسم منطقی نام مکتب تجربه‌باورِ رادیکالی بود که با الهام از اندیشه‌‌های کسانی مانند هیوم، راسل، ویتگنشتاین، و برخی دیگر در 1920 ابتدا در وین شکل گرفت و سپس با تالیف کتاب زبان، حقیقت [صدق]، و منطق ازسوی ایر به انگلستان وارد شد. داعیه اصلی این جنبش فلسفی از‌میدان‌به‌درکردن مابعدالطبیعه به‌مثابه قسمی شناخت است. سخن‌گویان و نمایندگان اصلی این طرز تفکر با قبول تقسیم‌‌بندی هیوم از گزاره‌‌ها به دو قسم تحلیلی و ترکیبی بر آن شدند نه‌تنها مابعدالطبیعه، بلکه الهیات و حتی اخلاق را نیز نمی‌توان درشمار فعالیت‌‌های ذهنی معرفت‌بخش به‌شمار آورد. نویسنده کتاب پوزیتیویسم منطقی کوشیده است تا، ازطریق ترجمه برخی مقالات کلاسیک که یا در معرفی این مکتب‌‌اند یا در نقد آموزه‌‌های اصلی آن مانند تز تحقیق‌‌پذیری، نشان دهد که این آموزه هم از برخی تناقضات درونی رنج می‌‌برد و هم قبول مدعیات اصلی آن نه‌فقط به نفی متافیزیک، بلکه به نفی اخلاق، دین، و حتی علم نیز خواهد انجامید.