بررسی گفتمان برخی از فراقی های خراسان جنوبی

بررسی گفتمان برخی از فراقی های خراسان جنوبی دِلُم مَیـه کـه دَ بیرجنــد باشُـم چــه چَایـی دَ میـون قنـد بَاشُم چه چَایی دَ میــونِ قنـدِ شیـری میونِ ا­ستکون هف رنگ بَاشُم(ناصح، 1377: 257)جلیل الله فاروقی هندوالانسیده ناهید حسینیمحمد حسین قرشیچکیـدهپژوهش حاضر قصد دارد از طریق بررسی گفتمان «فراقی» در استان خراسان جنوبی برخی از باورها، نیات و مقاصد افراد در فراقی خوانی ها را نشان دهد. فراقی که در غم دوری و فراق از هر آنچه که فرد به آن تعلق ذهنی و قلبی دارد سروده می­ شوند، طیف گسترده ای از مضامین را در بر می گیرند. در این پژوهش که یک بررسی توصیفی است، تنها به ارایه فراقی­ هایی با مضمون «دوری از وطن» و «جدایی» اکتفا شده است. در این فراقی ها باورها و اعتقادات مختلفی مانند باورهای مذهبی و دینی افراد در مورد مرگ، نفرین، دعای خیر، باور به اتحاد و پیمان برادری مسلمانان و نیز احترام به بزرگان و پیران، عشق به وطن، عشق مادر و فرزندی، استیصال در غربت، درد فراق یار و ... بازتاب یافته است. با توجه به این که با ورود فناوری، شیوه­ های زندگی و تفکر افراد تغییر کرده ­است، این آواها و فراقی­ ها کمتر توسط نسل جوان بکار می روند و این فرهنگ شفاهی، رو به فراموشی است. معرفی، ثبت و بررسی و تحلیل آن ها برای حفظ این فرهنگ ضروری می نماید. واژگان کلیدی: فراقی، خراسان جنوبی، غربت، جدایی.