بررسی ویژگی های تاریخ نگاری سبک خراسانی در دوره غزنوی
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
خلیفه مجتبی ,غفاری بیجار ستاره
|
|
منبع
|
مطالعات فرهنگي اجتماعي خراسان - 1399 - دوره : 15 - شماره : 1 - صفحه:31 -56
|
|
چکیده
|
تاریخ نگاری ایران در دوره اول حکومت غزنوی (351431ق.) به‌دلیل پیدایش مورخان بزرگی که سنت تاریخ نویسی و گرایش های آن را دگرگون کردند، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. طی قرون چهارم و پنجم با برآمدن ادیبان و دبیرانی بزرگ در جامه‌ی تاریخ‌نویس، تاریخ نگاری ایرانی و اسلامی از دست محدثان بیرون آمد و در قامت دانشی غیروابسته مطرح گردید. در آن هنگام خراسان به‌عنوان مرکزی علمی فرهنگی بازیگری بی‌همتا در شکل‌گیری شیوه جدید تاریخ نگاری بود و بیش‌تر مورخانی چون ثعالبی، بیهقی و گردیزی از اهالی یا مانند عتبی رشدیافته و علم‌آموخته آن دیار قلمداد می‌شدند؛ از این‌رو در این نوشتار از تاریخ نگاری غزنوی با سرواژه تاریخ نگاری سبک خراسانی یاد شده است. این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی، آثار تاریخ نگارانه عصر غزنوی را بررسی خواهد کرد، کوشیده است ویژگی های تاریخ نگاری مورخان خراسانی که بیش‌ترین اثربخشی را بر روند تاریخ نگاری این عصر و تاریخ‌نویسان پس از خود داشته اند، بررسی نماید. طی این بررسی می توان سه ویژگی برجسته را در تاریخ‌نگاری عصر غزنوی یافت: رشد نگرش فرهنگی و اجتماعی در تاریخ نگاری؛ ظهور تبیین هایی تاریخی که به تاریخ‌نگاری عقلانی انجامیده و افزایش نگاه نقادانه به منابع تاریخی، اشخاص و عملکردهای سیاسی در روزنه دید مورخان این دوره.
|
|
کلیدواژه
|
تاریخ نگاری غزنوی، سبک خراسانی، نگرش فرهنگی- اجتماعی، تبیین تاریخی
|
|
آدرس
|
دانشگاه بیرجند, گروه تاریخ, ایران, دانشگاه بیرجند, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
setare.ghaffaribijar@gmail.com
|
|
|
|
|
|
|