گیاگان و وضعیت پراکنش علف‌های‌هرز در مزارع گندم، گوجه‌فرنگی، چغندرقند، پیاز و نخود منطقه مشهد

شناخت گیاگان علف‌های ‌هرز موجود در مزارع می‌تواند در تصمیم‌گیری عملیات مدیریتی علف‌های ‌هرز کمک شایانی کند. ویژگی‌ گیاگان علف‌های‌هرز مزارع گندم پاییزه، گوجه‌فرنگی، چغندرقند، پیاز و نخود منطقه ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به‌روش نمونه‌گیری تصادفی در سال 1386 مورد بررسی قرار گرفت. طی تحقیق، پنج نمونه‌گیری انجام شد که شامل سه نمونه‌گیری: 7، 14 و 21 روز پس از سبز شدن گیاهان زراعی و دو نمونه‌گیری: 60 و 67 روز پس از سبز شدن گیاهان زراعی بودند. نمونه‌گیری از سطح مزارع به‌صورت الگوی w بود، 10 نقطه روی آن انتخاب شد و در هر نقطه یک کوآدرات 0.25 مترمربعی انداخته شد. تعداد و نوع علف‌های‌ هرز به تفکیک جنس و گونه شناسایی شدند. نوزده گونه علف‌هرز بارز در پنج زراعت مورد بررسی از ابتدا تا میانه‌ی فصل رشد مشاهده شدند که علف‌های هرز پیچک صحرایی، علف هفت‌بند، شاه‌تره، تاج‌خروس ریشه قرمز، تاج‌خروس خوابیده، تاج‌ریزی سیاه، سلمه‌تره و سوروف بیش‌ترین فراوانی را داشتند. در بین علف‌های هرز، پیچک صحرایی، علف هفت‌بند، سلمه‌تره و سوروف دارای بیش‌ترین یکنواختی در پراکنش در سطح مزارع مورد پایش بودند. توق، دم‌روباهی سبز، خاکشیر تلخ، خردل وحشی و کیسه‌کشیش در زراعت گندم پاییزه از تراکم بالایی برخوردار بودند. تراکم کل علف‌های هرز در زراعت گوجه‌فرنگی کمتر از سایر گیاهان زراعی و در زراعت چغندرقند بیش از سایر گیاهان زراعی بود. غنای گونه‌ای در مزارع پیاز و نخود در مقایسه با حداکثر شاخص تنوع شانونوینر کمتر از سایر گیاهان زراعی بود، به‌طوری‌که سلمه‌تره و علف هفت‌بند از گونه‌های غالب این مزارع بودند.