پرورش بُردباری در داوری (تفکر)؛ منظری پدیدارشناختی

پرورش قوه تفکر در دانش‌آموزان همواره یکی از دغدغه‌ها و اهداف مهم نظام‌های آموزش و پرورش رسمی بوده است. کلیدی‌ترین عنصر در تفکر داوری‌کردن است که معطوف به موضوعات مختلف است. غالباً داوریِ شتاب‌زده به عنوان آفت تفکر شناخته شده است. از بدو پیدایش نظام‌های تعلیم و تربیت در عصر جدید به منظور پرورش تفکر رویکردهای مختلفی به این موضوع وجود داشته است که متاثر از پرسش از ماهیت خود تفکر و انتظاراتی که می‌‌توان از تعلیم و تربیت با توجه به این برداشت‌های مختلف داشت است. عمده رویکرد‌هایی که مطرح بوده‌اند توجه خود را به مهارت‌های تفکر که در زیرمجموعه قواعد منطقی گرد هم آمده‌اند معطوف کرده‌اند. در مقاله حاضر ضمن تایید اهمیت تعلیم قواعد منطقی برای درست اندیشیدن تلاش بر آن است با مولفه‌هایی از رویکرد پدیدارشناختی برخی از کاستی‌‌های رویکردهای موجود را جبران کند و زمینه را برای پرورش بردباری در داوری فراهم کند. این مولفه‌ها عبارت است از: حیث التفاتی و بیناذهنیت که در پرتو آن‌ها رویکرد پدیدارشناختی به پرورش بردباری در تفکر (داوری) تبیین می‌شود.