تحلیلی بر وضعیت مسکن در استان لرستان با استفاده از مدل‏های تحلیل عاملی (تاکسونومی عددی و ویلیامسون)

مسکن عنصر اصلی جامعه‏پذیری افراد نسبت به جهان و مملو از ارزش‏های سمبلیک به عنوان نشانه منزلت و ترجمان زندگی و مهم‏ترین کاربری کمی و کیفی شهری محسوب می‏گردد و کمیت و کیفیت آن گویای وضعیت اجتماعی- اقتصادی شهر و بسیاری از واقعیت‏های جامعه است. مسکن یکی از شاخص‏های تعیین کیفیت زندگی و رفاه اجتماعی است و به عنوان جز لاینفک توسعه اقتصاد ملی مطرح می‏باشد. هدف ‏این مقاله ارایه تصویری از وضعیت مسکن و تعیین نیازهای سکونتی استان لرستان و رتبه بندی شهرستان‏های استان از نظر وضعیت کمی و کیفی مسکن جهت اولویت‏بندی برای برنامه‏ریزی مسکن در سطح ‏این استان می‏باشد. نوع تحقیق بنیادی-کاربردی و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی با بهره‏گیری از مدل‏های کمی است. متغیرهای مورد بررسی در ‏این مقاله، مشتمل بر برآورد سری زمانی موجود مسکن، برآورد و مقایسه تطبیقی نرخ تخریب، رتبه‏بندی شهرستان‏ها بر اساس شاخص‏های ترکیبی مسکن، محاسبه شاخص شکاف درون منطقه‏ای و تعیین نقاط بحرانی استان از نظر شاخص‏های مسکن است. یافته‏های تحقیق نشان می‏دهدکه میزان نرخ تخریب مسکن در استان لرستان 7/2 درصد، درمناطق شهری 4/2 درصد و در مناطق روستایی 2/3 درصد است. همچنین در بین شهرهای مورد مطالعه دلفان، کوهدشت، سلسله و پل دختر دارای بدترین وضعیت