سنجش آسیب پذیری کشاورزان گندم کار در زمان خشکسالی مطالعه موردی: سرپل ذهاب، اسلام آبادغرب و جوانرود

خشکسالی به عنوان یک بلای طبیعی، بیشترین خسارات مالی را بر جامعه کشاورزان وارد می سازد. از این رو، سنجش آسیب پذیری اولین مرحله در مدیریت ریسک خشکسالی است. هدف از این مطالعه، سنجش آسیب پذیری اجتماعی– اقتصادی کشاورزان گندم کار شهرستان های سرپل ذهاب، اسلام آبادغرب و جوانرود استان کرمانشاه، در زمان خشکسالی است. در این مطالعه از روش پیمایشی استفاده شد و داده ها از370 کشاورز گندم کار با استفاده از روش نمونه گیری طبقه بندی چندمرحله ای جمع آوری گردید. به منظور جمع آوری داده ها از مصاحبه ی حضوری با کشاورزانی که خشکسالی سال های 88- 1386 را تجربه کرده بودند، بهره گرفته شد. پس از مرور ادبیات و مطالعات مقدماتی، شاخص های اجتماعی- اقتصادی آسیب-پذیری استخراج شدند. برای سنجش آسیب پذیری اجتماعی- اقتصادی کشاورزان گندم کار از فرمول می بار و والدز (2005) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که کشاورزان جوانرود (37/3) بالاترین ضریب آسیب پذیری اقتصادی را داشتند. این درحالی است که کشاورزان سرپل ذهاب از لحاظ شاخص های اجتماعی با (28/3)، بیشتر آسیب پذیر بودند. پژوهش حاضر دستاوردهایی را برای مدیریت خشکسالی در استان کرمانشاه ارایه می دهد. بر این اساس، اگر هدف نهایی سیاست گذاران کاهش خشکسالی باشد، باید تخصیص منابع برای مناطق متاثر از خشکسالی بر اساس درجه ی آسیب پذیری کشاورزان صورت بگیرد.