ارزیابی اثرات حکمروایی شایسته بر زیست‌پذیری روستاها مورد مطالعه: بخش مرکزی شهرستان اردبیل

حکمروایی شایسته رهیافت مناسبی در مدیریت نوین روستایی جهت اعمال اقتدار اداری، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در راستای دستیابی به توسعه پایدار است که به دنبال ارتقای زیست‌پذیری و، دستیابی به روستای سالم از طریق فراهم نمودن شرایط مناسب در ابعاد مختلف است. پژوهش حاضر با هدف بررسی و ارزیابی اثرات حکمروایی شایسته بر زیست‌پذیری مناطق روستایی انجام شده است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری 32 روستای بخش مرکزی شهرستان اردبیل با 8038 خانوار می‌باشد. حجم نمونه مورد مطالعه بر اساس فرمول کوکران 366 نفر برآورد گردید که برای دستیابی به نتایج بهتر به 384 نفر ارتقا یافت، پراکندگی تعداد نمونه‌‌ها در سطح روستاهای مورد مطالعه به صورت طبقه‌ای و بر اساس تعداد خانوار آنها می‌باشد. جهت تحلیل موضوع در متغیر حکمروایی شایسته از هفت شاخص در قالب 39 گویه و در متغیر زیست‌پذیری در سه بعد اقتصادی، اجتماعی و محیطی از 10 شاخص در قالب 55 گویه بهره گرفته شد. روایی پرسشنامه توسط پانل صاحبنظران متخصص و مجرب مورد تایید گردید. ضریب پایایی حکمروایی شایسته بر اساس آلفای کرونباخ 0.806، زیست‌پذیری 0.835 و پایایی کل نیز 0.821 محاسبه گردید. نتایج یافته‌ها بر اساس ضریب همبستگی پیرسون بیانگر این است که بین شاخص‌ها همبستگی متوسط تا ضعیفی وجود دارد. نتایج رگرسیون چند متغیره نیز بیانگر این است که شاخص مشارکت‌‌گرایی با 0.727 از کل واریانس زیست‌پذیری را تبیین می‌کند و با افزایش مشارکت‌گرایی میزان زیست‌پذیری در مناطق روستایی افرایش می‌یابد. نتایج تکنیک کوپراس از سطح‌بندی 32 روستا بر اساس زیست‌پذیری نشان داد تنها یک روستا در سطح خیلی خوب قرار دارد، نه روستا در سطح خوب و 21 روستا در سطح متوسط تا ضعیف و دو روستا در سطح خیلی ضعیف قرار داشتند و بیانگر این است شاخص‌های زیست‌پذیری در وضعیت مطلوبی قرار ندارد.