تحولات روند و الگوهای مهاجرت داخلی در استانهای ایران

هدف از مقاله پیش رو، واکاوی تحولات روند و الگوهای مهاجرت داخلی در ایران در سه دهه‌ی اخیر می‌باشد. روش تحقیق مورد استفاده در مقاله، کمّی از نوع توصیفی تحلیلی و مبتنی بر تحلیل ثانویه‌‌ی داده‌های مهاجرت سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال‌های 1375، 1385 و 1390 است. نتایج بیانگر تغییر الگوهای جریان مهاجرت‌های داخلی به سمت افزایش مهاجرت‌های برون ‌استانی است. مهاجرت‌های بین‌استانی از 35 درصد در دوره‌ی 75-1365 به 40 درصد در دوره‌ی 90-1385 افزایش یافته است. همچنین نتایج نشان داد بیشترین مبادله‌ی مهاجرتی استان‌های کشور با استان تهران و استان‌های همجوارشان بوده است. استان‌های تهران (به‌همراه البرز)، سمنان، قم، یزد و اصفهان همواره مهمترین استان‌های مهاجرپذیر کشور بوده‌اند. در مقابل، استان‌های آذربایجان‌شرقی، آذربایجان‌غربی، اردبیل، ایلام، چهارمحال‌‌ و بختیاری، سیستان‌‌ و‌‌بلوچستان، کردستان، کرمان، کرمانشاه، کهکیلویه‌‌ و‌‌ بویراحمد، لرستان و همدان از استان‌های مهاجرفرست کشور بوده‌اند. به‌طور کلی، با توجه به میزان‌های بالای بیکاری و کمبود فرصت‌های شغلی در استان‌های مهاجرفرست کشور و همچنین نابرابری های توسعه ای، انتظار می‌رود جریان مهاجرت‌های بین ‌استانی در کشور افزایش یابد.