توسعه فناوری در کشور با بازبینی برنامه درسی رشته های مهندسی

یکی از عوامل مهم رشد اقتصادی و افزایش توان کشورها در عرصه رقابت‌پذیری، توجه ویژه به نوآوری و فنّاوری است. تردیدی نیست که دانش و فنّاوری اساسی‌ ترین عناصر جریان توسعه اقتصادی است و کشورهای موفق و پیشرو آنهایی هستند که بتوانند نوآوریهای علمی و فنی را به ثروت تبدیل کنند. ایران نیز باید به‌ منظور همگام شدن با جریان این رشد پر‌شتاب ، همواره تلاش کند با تولید محصولات صنعتی مبتنی بر علم و فنّاوری، توسعه اقتصادی کشور را تسریع کند. نقش دانشگاهها در مدیریت و برنامه‌ ریزی کشورها بالاخص در توسعه فنّاوری بسیار مهم و در حال تغییرات جدی است. هدف اصلی دانشگاههای نسل اول مبتنی بر آموزش مستقیم بنا شد و این هدف در دانشگاههای نسل دوم (درحال‌حاضر) بر اساس آموزش مبتنی بر پژوهش و آموزش برای انجام پژوهش تغییر یافت. در نسل سوم دانشگاهها،  همزمان با آموزش نیروی انسانی برای تولید علم و توسعه فنّاوری در حل مسائل و مشکلات رایج، تولید کار و ثروت‌ آفرینی نیز در اهداف و برنامه‌ هایشان قرار خواهد گرفت. انتظار می‌رود که در  نسل چهارم دانشگاهها، اضافه بر وظایف نسل سوم، تربیت خلاق و نوآور و خلاقیت و نوآوری حرکت کنند.  بنابراین با پیشرفت علم و فنّاوری و جهانی شدن آموزش مهندسی، ضرورت بازنگری مستمر در اهداف، ساختارها و روشهای نوین نظام آموزش مهندسی متناسب با نیازهای کشور در همراهی با  تحولات جهانی بیش‌از‌پیش احساس می‌شود. این مقاله دروس مورد‌نیاز برای تربیت نیروی انسانی در توسعه فنّاوری در کشور را بررسی می‌ کند و با مطالعه و باز‌بینی برنامه‌ های درسی موجود در دوره‌ های کارشناسی و کارشناسی ارشد پنج رشته مهندسی منتخب و موثرتر را به‌عنوان مطالعه موردی و نمونه، شامل مهندسی مکانیک، مهندسی برق، مهندسی نفت، مهندسی شیمی و مهندسی نساجی برای توانمندسازی دانشجویان مهندسی کمبودهای موجود استخراج وتحلیل می‌ کند و پیشنهاداتی ارائه می‌دهد. سپس به راههای تقویت ارتباط موثرتر صنعت با دانشگاه برای  آموزش مفید‌تر و موثرتر فنّاوری در رشته‌ه ای  مهندسی  می‌پردازد.