عرصه کار فردی در کارگاه طراحی معماری به عنوان یک قرارگاه رفتاری کارآمد

محیط زندگی با تعریف روشن عرصه‌های فردی و جمعی و ایجاد سلسله‌مراتب فضایی سامان می‌یابد و عرصه‌های تعریف‌شده‌ احساس تعلق افراد به محیط را افزایش می‌دهد. محیط‌های آموزشی ازجمله محیط آموزش معماری نیز به چنین عرصه‌هایی نیاز دارند. این مقاله، عرصه‌کار‌‌فردی در کارگاه طراحی معماری را به‌عنوان مکملی برای عرصه‌کارجمعی و عاملی تاثیرگذار بر کیفیت محیط آموزش مطرح می‌کند. هدف این پژوهش کیفی، معرفی عرصه‌کارفردی‌ به‌عنوان قرارگاه رفتاری کارآمد در کارگاه طراحی معماری است. روش تحقیق، تحلیلی توصیفی است و رویه عملی آن استفاده از منابع کتابخانه‌ای و بررسی12 دانشکده معماری در10 کشور جهان به‌صورت مشاهده و مصاحبه است. به‌منظور برخورد با طیفی وسیع، نمونه‌ها از نقاط مختلف جهان انتخاب‌ و برای فراهم‌شدن امکان مقایسه، اطلاعات جمع‌آوری شده در قالب جداولی با ساختار یکسان تنظیم‌شده‌ است. در راستای پژوهش، لزوم وجود عرصه‌کارفردی در کارگاه از دو جهتآموزش معماری و علوم رفتاری بررسی‌شده است؛ نمونه‌های موردی نیز بر اساس شاخصه‌های شکل‌گیری عرصه‌کارفردی به‌عنوان یک قرارگاه رفتاری مورد بررسی قرارگرفته‌اند. نتایج نشان می‌دهد تعریف عرصه‌کارفردی بنا به نیاز واقعی دانشجویان صورت گرفته و تاثیر مثبتی بر یادگیری و افزایش حس تعلق آن‌ها به محیط آموزشی می‌گذارد. با توجه به سیاست‌های آموزشی و قابلیت‌های فضایی، این عرصه، قلمروهایی با طیفی از مرزهای فیزیکی تا مرزهای روانی را در برمی‌گیرد. درپایان می‌توان گفت، تعریف عرصه‌کارفردی با مرزهایی روشن، در عین انعطاف‌پذیری و حفظ ارتباط آن با عرصه‌کارجمعی، این قلمرو را به فضایی کارآمد بدل خواهد کرد.

Personal Workspace in an Architectural Design Studio as an Efficient Behavior Setting

Built environments are formed through definition of public and private territories and organization of spatial hierarchies. Appropriate definition of space increases people's sense of belonging to their environment. Educational environments, including architectural schools, also need the above territories. This study introduces the personal workspace, as a supplement to the public workspace in a design studio, as an effective factor on the quality of the environment for architectural education. In this regard, this study aims to introduce the personal workspace as an efficient behavior setting in the architectural design studio. The descriptive analysis in this research is achieved through library studies on theoretical background, observations and interviews on 12selected architecture schools in 10 countries. The necessity of personal workspace in design studios is discussed from two approaches: architectural education and behavioral sciences. The selected cases are analyzed according to the formation of personal workspace as a behavior setting. The results reveal that the personal workspace is configured according to the students' real needs. Also, it has a positive effect on their learning quality and increasing the sense of belonging to the educational environment. However, based on educational policies and spatial potentials, the personal workspace forms a territory with a range from physical to psychological boundaries. Finally, defining personal workspace with clear boundaries, while also considering its flexibility and connection to the public workspace, would better determine the efficiency of the personal workspace in the design studio.