روشگانی برای تولید و بهبود برنامه های درسی میان رشته ای دوره های کارشناسی ارشد آموزش مهندسی در ایران

تاخیر در گسترش یا برپایی کم کیفیت دوره های دانشگاهی میان و فرا رشته ای گرایشهای مهندسی دو آسیب جدی در مسیر همسویی با تغییرات مستمر علم و فناوری در جهان است. در این مقاله با اشاره به تجارب و آسیبهای موجود در جهان و ایران روشگانی برای تولید یا بهبود این دوره ها پیشنهاد شده است. چارچوب این روشگان مبتنی بر تعمیم مدلهای زد (زنجیره های درسی)، مدل حوزه ها و واحدهای دانشی کار گروه مشترک پژوهشی انجمن ماشینهای رایانشی و موسسه مهندسان برق و الکترونیک و تعمیم الگوی پیکره های دانشی دروس به پیکره های دانشی متوازن همجوش است. نام پادمه؛ یعنی پیکره های دانشی متوازن همجوش هم به همین دلیل برای آن انتخاب شده است. در این چارچوب سواد اولیه مورد نیاز آغاز دوره های میان رشته ای، چند رشته ای و فرا رشته ای به گونه ای پیش بینی و برای تعیین آنها ویژگی و فرایند پیشنهاد می شود که از آفت تمایل به برپایی این دوره ها یا ادامه تحصیل در آنها در دوره های کارشناسی ارشد به علت یا امکان قلت یا عمق کم محتوایی، پیشگیری شود. بخش اول مقاله شامل تبیین مختصر مفروضات و تعاریف استاندارد و رایج مفاهیم پیشا رشته، رشته و پسا رشته ای و تبیین تفاوتهای آنها و توجیه لزوم ورود دانشگاههای مهندسی ما به ارایه با کیفیت این دوره ها اختصاص دارد. همچنین، پس از تشریح روشگان با ارجاعات کافی، به مشخصات کمینه داوطلبان شرکت در این دوره ها اشاره شده است.