ارزیابی تناسب برنامه درسی تدوین شده زیست محیطی در رشته های مهندسی عمران، معماری و کشاورزی با معیارهای توسعه پایدار زیست محیطی

هدف کلی از پژوهش حاضر ارزیابی تناسب برنامه درسی تدوین شده زیست محیطی در رشته های مهندسی عمران، معماری و کشاورزی با معیارهای توسعه پایدار زیست محیطی بود. جامعه آماری شامل کلیه استادان و دانشجویان رشته های مهندسی عمران، معماری و کشاورزی دانشگاه شیراز بود. در این پژوهش استادان کل شمار شدند و برای انتخاب دانشجویان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تعداد320 نفر انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی بود. ابزار پژوهش شامل سه مقیاس بود: 1. فرمهای مصاحبه محقق ساخته بر اساس اصول هفت گانه توسعه پایدار محیط زیست ]موسسه فناوری رزهیلمن و دانشگاه کارنگی ملون،1999-1997[ به منظور اولویت بندی اهمیت اصول زیست محیطی محتوای دروس تدوین شده؛ 2. مقیاس محقق ساخته مستخرج از سیاهه ماینر (1977) مبتنی بر اصول هفتگانه توسعه پایدار زیست محیطی به منظور بررسی اولویت بندی دیدگاه دانشجویان در باره اهمیت اصول زیست محیطی محتوای دروس اجرا شده محیط زیست؛ 3. مقیاس محقق ساخته مبتنی بر اصول هفت گانه توسعه پایدار زیست محیطی؛ برای اولویت بندی دیدگاه دانشجویان در باره اهمیت اصول زیست محیطی محتوای دروس تجربه شده محیط زیست. مقیاس اول به استادان و مقیاس دوم و سوم به دانشجویان داده شد. همچنین، برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی بهره گرفته شده است. برای پاسخگویی به سوال اول از آمار توصیفی نظیر میانگین و انحراف معیار و سوال دوم و سوم از آزمون تی تک نمونه ای استفاده شده است. نتایج نشان داد که: 1. میانگین اهمیت اصول محتوای دروس تدوین شده محیط زیست نسبت به اهمیت معیارهای توسعه پایدار زیست محیطی پایین تر است. 2. میانگین اهمیت اصول محتوای دروس محیط زیست در مرحله اجرای آن پایین تر از اهمیت معیارهای توسعه پایدار زیست محیطی است و تفاوت معناداری بین این دو وجود دارد. 3. میانگین اهمیت تجارب کسب شده دانشجویان پایین تر از اهمیت معیارهای توسعه پایدار است و تفاوت معناداری بین این دو وجود دارد.