جدال بر سر ریاضیات: مناظرۀ هستی‌شناختی میان بدیو و هایدگر

هستی شناسی برای هایدگر با ایراد نقد بر تاریخ متافیزیک ِپس از افلاطون آغاز و با ذکر تمایز هستی شناختی، خطرات علم مدرن و تفکر ریاضیاتی در شکل گیری نیست انگاری انسان مدرن تبیین می شود و در نهایت با تفوق نگاه شاعرانه بر ریاضیات در انکشاف جهان برای دازاین ادامه می یابد. هستی برای هایدگر آن غنای محض است که خود را به انحاء مختلف بر دازاین می نمایاند و تفکر ریاضیاتی نه راهبر به وجود که عامل اصلی غفلت از آن ونیز غفلتِ از این غفلت، در سراسر تاریخ متافیزیک است. در مقابل آلن بدیو در اساسی ترین دعوی فلسفی اش ریاضیات را هستی شناسی دانسته و از نسخه ای تفریقی پرده برمی دارد که مدعی است منتقدی سرسخت برای نگاه ریاضی ستیز و در عوض، شاعرانه‌ هایدگر است. در این مقاله سعی برآن است تا ضمن ارائۀ نقدهای بدیو به رویکرد هایدگر در قبال ریاضیات، به ذکر دلایل او برای تفوق نگاه ریاضیاتی بر آنچه هستی شناسی شاعرانه نام نهاده است، بپردازیم و درنهایت نشان دهیم بدیو فارغ از اینکه تا چه اندازه در ایراد انتقادات خود به هایدگر محقّ است یا خیر، لیکن به جهت تحقق اهداف مدنظر خود در هستی شناسی ناچار از طرح و ارائۀ آنها است.

controversy over mathematics: the ontological debate between badiou and heidegger

for heidegger, ontology begins with a critique of the metaphysical history after plato, explaining the ontological distinction, the dangers of modern science, and mathematical thinking in shaping the nihilism of modern man, and finally the poetic view of mathematics continues to develop the world for dasein. for heidegger, being is the pure richness that manifests itself in various ways in dasein, and mathematical thinking, not the guide to existence, is the main cause of its neglect, as well as its neglect, throughout the history of metaphysics. alan badiou, on the other hand, considers mathematics to be ontology in his most fundamental philosophical case, and exposes the differential versions, which he claims to be a staunch critic of the anti-mathematical view and, instead, of heidegger’s poetry. in this article, we try to present badiou’s critique of heidegger’s approach to mathematics, to mention his reasons for the mathematical view of what he calls poetic ontology, and finally to show badiou, no matter how objectionable whether his criticisms of heidegger are justified or not, but in order to achieve his goals in ontology, he is forced to formulate and present them.