نظریه چهاربعدگرایی لوئیس و مسئله تغییر

چهاربعدگرایی (در مقابل سه‏بعدگرایی)، دیدگاهی در متافیزیک معاصر است که به موجب آن، اشیای عادی، هویاتی چهاربعدیند که به واسطه داشتن اجزای زمانی متمایز در زمان‎های مختلف بقا دارند. یکی از اشکال عمده این نظریه، مشهور به نظریه کرم‎های مکانی زمانی که توسط دیوید لوئیس پیشنهاد شده است، مدلول اشیا را مجموع چهاربعدی اجزای زمانی می‎داند. لوئیس بر این عقیده است که چهاربعدگرایی، تنها راه‎حل قابل دفاع مسئله به اصطلاح اوصاف نفسی موقتی است و به نیکی در برابر اشکالات ممکن مختلف قابل دفاع است. نوشتار حاضر ضمن تاکید عمده بر این مسئله، قصد دارد نسخه چهاربعدگرایی لوئیس را مورد ارزیابی قرار دهد. بدین منظور، پس از معرفی این مسئله، راه‎حل مبتنی بر اجزای زمانیِ لوئیس مورد تبیین و بررسی قرار می‎گیرد. استنتاج ما این است که چهاربعدگرایی پیشنهادی لوئیس، افزون بر مشکلات آن در فراهم نمودن راه‎حلی مقبول برای مسئله تغییر نفسی و مسئله تغییر به طور عام، تبیینی غیرشهودی از بقا و مفاهیمی غیراستاندارد و ناآشنا از تغییر و اتصاف ارائه می کند و در حفظ معنایی از وحدت که در مفهوم شیء بودن ضرورت دارد، ناموفق است.

Lewisian FourDimensionalism and the Problem of Change

Fourdimensionalism (as opposed to threedimensionalism) is a view in contemporary metaphysics according to which ordinary objects are identified as fourdimensional entities continue to exist through time by having distinct temporal parts at different times. This theory may be presented in various form and one major variant of it is known as spacetime wormtheory or perdurantism, which is proposed by David Lewis.  This view takes the referent of the objects to be the fourdimensional sums of temporal parts. Lewis maintains that fourdimensionalism is the only tenable solution to the socalled problem of temporary intrinsic and can be well defended against different possible objections. Putting the main emphasis on this problem, the present paper aims to evaluate Lewisian version of fourdimensionalism. To do so, after introducing this problem, Lewisian temporal partbased solution to the problem will be stated and examined. We conclude that besides its problems in providing a viable solution to the problem of intrinsic change and the problem of change in general, fourdimensionalism proposed by Lewis renders a counterintuitive account of persistence and nonstandard and unfamiliar notions of change and instantiation and fails to preserve the sense of unity which is crucial to the concept of being an object.