the wagner's law and the income elasticity of government expenditure in iran (1985-2018)

Wagner's law states that the relative size of public sector increases with the growth of per capita income. this study examines whether there is empirical evidence that wagner’s law holds in the iranian economy using time series annual data over the period 1985-2018 in iran, applying cointegration and vector error correction modelling (vecm) techniques. in particular, this study provides a special focus on examining the validity of the versions of wagner’s hypothesis, which supports the existence of long-run relationship between public expenditure and economic growth. the results of the estimates demonstrate that this law holds in iran. the elasticity of the government expenditures with respect to national income must be greater than one for the wagner’s law to hold. however, government’s spending on health and education has been less than expected. therefore, considering all the government’s spending, wagner's law is valid in iran. on the other hand, by examining government expenditures in health and education sector as the most important part of the government expenditures, it is seen that the revenue elasticity of government expenditures in the health and education sectors is less than one. accordingly, our estimates for iran do not confirm this law. although the absolute size of the public sector grows when the income increases, its rate of growth in these sectors is substantially lower than the growth of income. this could suggest that the government does not pay enough attention to health and education sectors and that these are not priorities of the government.

قانون واگنر و کشش درآمدی مخارج دولت در اقتصاد ایران (1364-1397)

قانون واگنر معتقد است که با رشد درآمد سرانه ، اندازه نسبی بخش دولتی افزایش می یابد. این مطالعه شواهد تجربی از وجود قانون واگنر در اقتصاد ایران را با استفاده از داده های سالانه سری زمانی در طول سال های 1985 تا 2018، با استفاده از تکنیک خودهمبستگی و مدل تصحیح خطای برداری (VECM) بررسی می کند. به طور خاص، این مطالعه تمرکز ویژه ای بر بررسی اعتبار نسخه هایی از فرضیه واگنر دارد که از وجود رابطه طولانی مدت بین هزینه های عمومی دولت و رشد اقتصادی پشتیبانی می کند. نتایج برآوردها نشان می دهد که این قانون در اقتصاد ایران صادق است. برای برقراری قانون واگنر باید میزان کشش هزینه های دولت در رابطه با درآمد ملی بیشتر از یک باشد. اما کشش درآمدی مخارج دولت در بخش بهداشت و آموزش و پرورش کوچکتر از یک برآورد شد. بنابراین با در نظر گرفتن کل هزینه های دولت ، قانون واگنر در ایران برقرار است. از طرف دیگر، با بررسی هزینه های دولت در بخش های بهداشت و آموزش و پرورش به عنوان مهمترین بخش هزینه های دولت، مشاهده می شود که میزان کشش درآمدی هزینه های دولت در بخش های بهداشت و آموزش کمتر از یک است. بنابراین، برآوردهای ما برای اقتصاد ایران این قانون را تأیید نمی کند. اگرچه با افزایش درآمد، اندازه مطلق بخش دولتی رشد می کند، میزان رشد آن در بخشهای مورد بررسی بسیار کمتر از رشد درآمد است. این امر حاکی از عدم توجه کافی دولت به بهداشت و آموزش می‎باشد.