تاثیر آموزش دلبستگی مادر به جنین بر تحمل پریشانی و نشخوار فکری مادران نخست باردار

زمینه و هدف: بارداری نخست، به دلیل ناشناخته بودن تجارب بارداری، می‌تواند برای مادران آسیب و پریشانی روان‌شناختی و هیجانی داشته باشد، بنابراین هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش دلبستگی مادر به جنین بر تحمل پریشانی و نشخوار فکری مادران نخست باردار بود.روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری 45 روزه بود. در این پژوهش جامعه آماری را کلیه مادران نخست باردار شهر تهران در سال 1396 تشکیل می‌دادند. نمونه مورد مطالعه 30 مادر نخست باردار دارای دامنه سنی 25 تا 35 سال بودند که به شیوه نمونه‌گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. پس از انتخاب حجم نمونه و گمارش آنها در گروه های آزمایش و گواه، گروه آزمایش مداخله جامع دلبستگی مادر به جنین را طی یک ماه در 9 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. این در حالی بود که گروه گواه این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکرد. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) و نشخوار فکری (نولن‌هوکسما و مارو، 1991) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که آموزش دلبستگی مادر به جنین بر تحمل پریشانی (0.001p< ، 153.08f=) و نشخوار فکری (0.001p< ، 256.11f=) مادران نخست باردار تاثیر داشته است.نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که آموزش دلبستگی مادر به جنین با بهره‌گیری از تکنیک آرمیدگی و تنفس برای کاهش اضطراب و آموزش تصویرسازی ذهنی می‌تواند تحمل پریشانی را افزایش و نشخوار فکری مادران نخست باردار را کاهش دهد. بر این اساس آموزش دلبستگی مادر به جنین می‌تواند به‫عنوان درمانی کارآ برای کاهش تحمل پریشانی و نشخوار فکری مادران نخست باردار مورد استفاده قرار گیرد.

the effect of maternal-fetal attachment training on the distress tolerance and rumination in first pregnant mothers

background and objectives: first pregnancy, due to unknown pregnancy experiences, can cause psychological and emotional distress for mothers. therefore, the purpose of this study was to investigate the effect of maternal-fetal attachment training to tolerate distress and rumination of first pregnant mothers.methods: the research method was quasi-experimental with pretest, posttest, control group, and forty-five-day follow-up period design. the statistical population consisted of all the first pregnant mothers in tehran in 2016. the study sample consisted of 30 first pregnant mothers with an age range between 25 and 35 years. participants were selected through a non-random sampling method and they were randomly assigned into intervention and control groups. the intervention group received nine sessions of ninety-minute comprehensive training of maternal-fetal attachment during one month while the control group did not receive such intervention during the study process. the questionnaires used in this study included distress tolerance questionnaire (simmons and gaher, 2005) and ruminant questionnaire (nolenhoxma and murrow, 1991). the data were analyzed by repeated measurement anova.results: the results of data analysis showed that training maternal-fetal attachment has significantly influenced distress tolerance (f=153.08, p<0.001) and rumination (f=256.11, p<0.001) in the first pregnant mothers.conclusion: based on the findings of the present study, it can be concluded that training maternal-fetal attachment by using relaxation and breathing techniques to reduce anxiety and mental imaging training can increase distress tolerance and reduce rumination of first pregnant mothers. accordingly, training maternal-fetal attachment can be applied as an effective treatment to reduce the distress tolerance and rumination of first pregnant mothers.