خودشیفتگی مدیران و استراتژی تجاری شرکت‌ها

ویژگی‌های شخصیتی مدیران موجب شده است در جهت پیشبرد اهداف سازمان، مدیران استراتژی هایی را برگزینند تا به‌زعم خود عملکرد سازمان را بهبود بخشند، اما هنگامی‌که آنان، احساسات شخصی و هنجارهای اخلاقی خود را در تصمیم های تجاری درگیر می‌سازند، منطقی بودن آنان مورد تردید قرار خواهد گرفت. در این راستا، هدف از پژوهش حاضر بررسی تجربی تاثیر خودشیفتگی مدیران (به عنوان یکی از سویه های رفتاری) بر نگرش در انتخاب استراتژی تجاری 54 شرکت‌ (648 سالشرکت) پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران برای بازه زمانی 1382-1393 است. از این‌رو، به منظور آزمون فرضیه های پژوهش از روش‌های آماری شامل تحلیل واریانس یک‌طرفه (anova)، آزمون توکی، آزمون مقایسه زوجی (lsd) و تحلیل رگرسیون داده های ترکیبی استفاده شد. نتایج آماری آزمون فرضیه های پژوهش حاکی از آن است که در بین گروه های دارای استراتژی تجاری مختلف (استراتژی تدافعی، تحلیل گرایانه و تهاجمی)، خودشیفتگی مدیران اختلاف معناداری با یکدیگر دارند که در این راستا، بیشترین تاثیر خودشیفتگی مدیران روی استراتژی تدافعی و کمترین تاثیر  آن روی استرتژی تحلیل‌گرایانه است. افزون‌براین، مشاهده شد که خودشیفتگی مدیران استراتژی تدافعی را در گروه اول، تحلیل‌گرایانه در گروه دوم و تهاجمی را در گروه سوم طبقه‌بندی می‌کند. از‌این‌رو، خودشیفتگی با  هر سه نوع استراتژی رابطه معناداری دارد که این رابطه در مورد استراتژی های تدافعی وتحلیل گرایانه منفی و در مورد استراتژی تهاجمی مثبت و معنادار است. در نتیجه، با افزایش خودشیفتگی در بین مدیران، انتظار بر این است که تمایل آنان به انتخاب استراتژی های تهاجمی و جسورانه افزایش یابد.