نوع حسابرس مستقل و چسبندگی هزینه‌ها: شواهد تجربی از شرکت‌های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

یکی از موضوعات رو به افزایش در حسابداری مدیریت، بحث در باب رفتارهای هزینه  می باشد. رفتار هزینه به تغییر رفتار هزینه با توجه به تغییر در محرک هزینه می پردازد. آگاهی از رفتار هزینه با توجه به تغییرات در سطح فعالیت و یا سطح فروش، از اطلاعات مهم برای تصمیم گیری مدیریت در برنامه ریزی و بودجه، مدل قیمت گذاری محصول، تعیین نقطه سر به سر و سایر تصمیمات هستند. در این مطالعه تلاش شد تا تاثیر نوع موسسه حسابرسی با توجه به متغیرهای مالکیت عمده و سطح بازار بر چسبندگی هزینه ها مورد بررسی قرار گیرد. به این منظور، از داده های 121 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، طی سال های 1383 تا 1393، مدل داده های ترکیبی و روش حداقل مربعات تعمیم یافته برآوردی استفاده گردید. نتایج بررسی ها نشان داد که (1) شرکت هایی که توسط موسسات حسابرسی بزرگ (سازمان حسابرسی)، حسابرسی می شوند، در قیاس با شرکت هایی که توسط سایر موسسات حسابرسی، حسابرسی می گردند، چسبندگی هزینه کمتری دارند؛ (2) مالکیت عمده به عنوان یکی از مهمترین انواع سازوکارهای حاکمیت شرکتی، دارای تاثیری معنادار بر چسبندگی هزینه ها و همچنین ارتباط اندازه موسسه حسابرسی و چسبندگی هزینه ها نبوده است. به عبارتی، کاهش مالکیت عمده، ارتباط معکوس بین اندازه موسسه حسابرسی و چسبندگی هزینه ها را افزایش نمی دهد؛ و (3) کاهش سطح بازار، ارتباط معکوس بین اندازه موسسه حسابرسی و چسبندگی هزینه ها را افزایش نمی دهد. این نتیجه نشان داد که افزایش سهم بازار یک شرکت در صنعت خاص خود، نمی تواند به عنوان یک سازوکار نظارتی موثر، نقش آفرینی نماید و سطح بازار شرکت، نوعی از ابزارهای نظارتی نخواهد بود.