اثر تغذیه طولانی مدت کلرید کادمیوم بر غلظت آن در بافت‌ها، ادرار و مدفوع و غلظت عناصر آهن، روی و مس در بافت‌های گوساله‌های نر هلشتاین

در این آزمایش تاثیر تغذیه طولانی مدت عنصر کادمیوم بر غلظت کادمیوم در بافت های مختلف کبد، کلیه، ریه، عضلات، استخوان و خون و غلظت آن در ادرار و مدفوع و همچنین اثر آن بر غلظت عناصر آهن، روی و مس در بافت های کبد، کلیه، استخوان و عضلات درگوساله های نر هلشتاین مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 20 راس گوساله نر هلشتاین با میانگین وزن 203 کیلو گرم و سن 185 روزدر قالب یک طرح کاملاً تصادفی با چهار گروه و پنج تکرار مورد مطالعه قرار گرفتند. جیره غذایی هر چهار گروه یکسان بود و فقط مقدار کادمیوم اضافه شده به جیره آنها متفاوت بود (به ترتیب صفر، 2، 5 و 10 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک خوراک). پس از پایان آزمایش (300 روز)، گوساله ها ذبح شدند و نمونه های بافتی از کبد، کلیه، ریه، استخوان قلم پا، عضله ران، عضله قلب و طحال گرفته شد. همچنین در سه روز پایانی، نمونه های خون، ادرار و مدفوع گوساله‌ها جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که با افزایش مقدار کادمیوم جیره، غلظت کادمیوم در بافت ها و به ویژه کبد و کلیه‌ها به شکل معنی داری افزایش یافت (p<0/05). با افزایش مصرف کادمیوم، غلظت کادمیوم ادرار و مدفوع نیز افزایش یافت (p<0/05). همچنین همراه با افزایش مصرف کادمیوم، مقدار مس کبد و استخوان و مقدار آهن و روی کلیه ها و کبد، کاهش معنی داری داشت (p<0/05). به طور کلی می توان چنین نتیجه گیری کرد که آلودگی محیط و به ویژه خاک و آب با کادمیوم با افزایش ورود آن به تولیدات دامی و طبیعتاً بدن انسان و بروز اثرات سمی آن همراه خواهد بود.