مقایسه پاسخ به انتخاب، میزان ضریب درون‌زادآوری و واریانس ژنتیکی در روش‌های انتخاب ژنومی و رایج

به منظور بررسی اثر انتخاب ژنومی و رایج بر پاسخ به انتخاب، ضریب درون‌زادآوری و واریانس ژنتیکی در بلندمدت، تعداد 100 حیوان غیرخویشاوند  شبیه‌سازی شد و به مدت 50 نسل جهت ایجاد عدم تعادل پیوستگی بین نشانگرها آمیزش تصادفی داشتند. برای هرحیوان ژنومی با طول 10مورگان و تعداد 10 کروموزوم باطول یکسان 1 مورگان، شبیه‌سازی شد. تعداد 1000 نشانگر snp درفواصل مساوی برروی هرکروموزوم قرار گرفتند. برای هر حیوان دوصفت با توارثپذیری 5/0 و 1/0 درنظرگرفته شد و برای هر صفت تعداد 200 جایگاه ژنی موثر، بصورت تصادفی روی ژنوم پخش شدند. ازروش blup برای پیش‌بینی ارزش‌های اصلاحی رایج و اثر نشانگرها در جمعیت مرجع استفاده و ارزش‌های اصلاحی ژنومی افراد از مجموع اثرات نشانگرها باتوجه به ژنوتیپ آنها محاسبه شد. بعد از نسل 51 حیوانات به مدت 15 نسل با یکی از روشهای رایج و ژنومی انتخاب شده و نسل بعد را ایجاد می کردند. نتایج نشان دادکه برای هر دو صفت پاسخ به انتخاب تجمعی برای روش انتخاب ژنومی (35/7 و 45/2) بیشتر از انتخاب رایج (58/6 و 99/1)، ولی واریانس ژنتیکی (42/0 و 71/0 در مقابل 56/0 و 77/0) کمتر بود. میزان پاسخ به انتخاب و کاهش واریانس ژنتیکی برای صفت با توارث پذیری بالا بیشتر بود. انتخاب رایج نسبت به انتخاب ژنومی باعث افزایش تقریبا دو برابری میزان ضریب درون‌زادآوری (13/0 در مقابل 07/0) بعد از 15 نسل انتخاب شد و با افزایش تعداد نسل‌ها تفاوت نرخ مزبور دو روش افزایش یافت.