تعیین ترکیبات شیمیایی و خوشخوراکی برخی از علف های هرز مزارع یونجه

هدف از انجام این تحقیق تعیین ارزش غذایی هفت گونه از علف های هرز موجود در مزارع یونجه و مقایسه آنها با یونجه بود. علوفه های مورد بررسی شامل تلخه، بومادران و ریش قوش از خانواده کاسنی، شبدر شیرین و یونجه از خانواده بقولات و دم روباهی، علف پشمکی و علف باغ از خانواده گندمیان بودند. نمونه برداری از گونه های مورد مطالعه در مرحله برداشت یونجه از مزرعه (10% گلدهی مزرعه) انجام شد. نمونه های برداشت شده به دو بخش تقسیم شده، بخشی از نمونه ها در مزرعه به مدت 72 ساعت هوا خشک شده و بخش دیگر به صورت تازه برای انجام آزمایشات خوشخوراکی مورد استفاده قرار گرفت. خوشخوراکی با استفاده از شاخص مصرف کوتاه مدت تعیین شد. بر اساس نتایج بدست آمده، یونجه با 14.3درصد و دم روباهی با 8.36 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار پروتئین خام را در بین علوفه های مورد آزمایش داشتند (p<0/05). بیشترین و کمترین میزان الیاف نامحلول در پاک کننده خنثی مربوط به دم روباهی و شبدر شیرین به ترتیب با 58.70 و 33.76 درصد ماده خشک بود (p<0/05). ریش قوش و تلخه به ترتیب با 28.83 و 19.49 درصد بیشترین و کمترین میزان الیاف نامحلول در پاک کننده اسیدی را دارا بودند (p<0/05). تلخه بیشترین میزان انرژی قابل متابولیسم و ماده خشک قابل هضم تخمینی را دارا بود (p<0/05). غلات بالاترین خوشخوراکی نسبی را بین گونه های مورد بررسی در حالت تازه و کمترین خوشخوراکی نسبی را در حالت خشک دارا بودند (0.05>p). به طور کلی این تفاوت ها در ترکیبات شیمیایی و خوشخوراکی بین یونجه و علف های هرز باید در تنظیم جیره های غذایی نشخوارکنندگان مدنظر قرار گیرد.