اثر سیزاپراید، بتانکول و اریترومایسین در جذب ایمونوگلوبولین‌های آغوز در گوساله‌های نوزاد

داروهای پروکینتیک دارای توانایی بالایی در افزایش تخلیه شیردان و حرکات رودهای هستند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تجویز خوراکی داروهای اریترومایسین، سیزاپراید و بتانکول بهعنوان عوامل افزایش دهنده سرعت تخلیه شیردان در جذب ایمونوگلوبولینهای آغوز در گوسالههای نوزاد است. بیستوچهار راس گوساله نوزاد در 4 گروه 6 راسی شامل سه گروه درمانی و یک گروه شاهد تقسیمبندی شدند. گوسالهها در گروه شاهد 3 لیتر از بانک آغوز گاوی محتوی استامینوفن، به میزان 50 میلیگرم برحسب کیلوگرم وزن بدن به وسیله لوله مری دریافت کردند. در سه گروه درمانی دیگر اریترومایسین (mg/kg 20) و استامینوفن (mg/kg 50)؛ سیزاپراید (mg/kg 5/0) و استامینوفن (mg/kg 50)؛ بتانکول (mg/kg 5/0) و استامینوفن (mg/kg 50) به 3 لیتر آغوز اضافه شد. سرعت تخلیه شیردان از طریق غلظت پلاسمایی استامینوفن پلاسما تخمین زده میشود. بانک آغوز از گاوهای هلشتاین چند شکم زاییده بلافاصله بعد از زایمان تهیه شد. نمونههای خون وریدی برای تعیین غلظت پلاسمایی استامینوفن و غلظت سرمی ایمونوگلوبولین قبل و بلافاصله بعد از خوردن آغوز گرفته شد. بر اساس نتایج اریترومایسین و سیزاپراید باعث افزایش معنیدار غلظت پلاسمایی استامینوفن و سرعت تخلیه شیردان (0001/0 > p) شدند. همچنین غلظت سرمی ایمونوگلوبولین در این دو گروه نسبت به گروه شاهد افزایش نشان داد. اما بتانکول در مقایسه با گروه شاهد تغییری در سرعت تخلیه شیردان و غلظت سرمی ایمونوگلوبولینها ایجاد نکرد