اثر تجویز دوزهای مختلف هورمونهای PMSG و hCG بر میزان لقاح و باروری موشهای صحرایی نژاد ویستار

معمولاً از گنادوتروپینها برای تحریک تخمکگذاری و افزایش تعداد تخمک در انسان و حیوانات استفاده میشود. هدف این مطالعه تعیین اثرات تجویز دوزهای گوناگون pmsg و hcg بر روی رفتارهای جفتگیری و به دنبال آن ارزیابی میزان زایمان موفق و تعداد نوزادان در موشهای صحرایی بالغ نژاد ویستار است. 60 سر موش ماده در پنج گروه 12 تایی شامل کنترل، تیمار 2، تیمار 3، تیمار 4 و تیمار 5 بهصورت تصادفی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچگونه دارویی دریافت نکرد. گروههای تیمار 2، 3، 4 و 5 مقدار 75، 100، 150 و 300 واحد بینالمللی بر کیلوگرم pmsg و 48 تا 50 ساعت بعد، میزان 75، 100،150 و 300 واحد بینالمللی hcg به ترتیب بهصورت داخل صفاقی دریافت کرد. با گرفتن اسمیر از واژن و مشاهده اسپرم در صبح روز بعد از جفتگیری، روز اول حاملگی در نظر گرفته شد. در روزهای 21 تا 23 موارد زایمان و تعداد نوزادان ثبت شد. نتایج حاصل از پژوهش حاضر بیانگر آن است که با افزایش دوز گنادوتروپینها درصد جفتگیری افزایش مییابد؛ اما در مقابل میزان و درصد زایمان را کاهش میدهد. در بین 5 گروه اختلاف معنیداری در میزان جفتگیری وجود دارد؛ لیکن ازنظر میزان زایمان و تعداد نوزاد اختلاف معنیدار نیست (05/0 > p). با توجه به نتایج، این مطالعه نشان میدهد که استفاده از دوزهای بالاتر از 150 pmsg و hcg میتواند اثرات نامطلوبی در وضعیت تولیدمثلی موش نژاد ویستار گذارد.