آیا عصارهی نخاع جنین گوساله توانایی القای تولید بافت عصبی را در بین عضلات دیوارهی شکم و صفاق در موش صحرایی دارد؟

برخلاف ماهیان و دوزیستان، اعصاب محیطی پستانداران و اعصاب مرکزی در حالِ تکامل، در سلولهای عصبی مرکزی پستانداران بالغ آکسونهای عملکردی پس از آسیب، دوباره رشد نمیکنند. هدف از انجام این مطالعه این است که آیا عصارهی خام طناب نخاعی جنین گوساله میتواند القای سلولهای نورونی سیستم عصبی مرکزی را بین ماهیچههای دیوارهی شکم و صفاق موش صحرایی تحریک کند یا نه؟ در این مطالعه از 10 سر موش صحرایی بالغ استفاده و بیهوشی القا شد و به وسیلهی کتامین mg/kg 40 و آسپرومازین mg/kg 5 عضلانی ادامه یافت. یک میلی لیتر از عصارهی خام نخاعی تهیه شده، بین صفاق و عضلات عرضی دیوارهی شکم تزریق شد. در هر هفته به مدت 5 هفته، 2 موش صحرایی به روش انسانی معدوم شدند و نمونهها از محل تزریق عصاره گرفته شدند و در فرمالین 10 درصد نگهداری شد. رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ایوزین برای این ارزیابی استفاده شد. در 2 سر از موش های صحرایی (از 10 سر) در محل تزریق واکنش پیوگرانولوماتوز همراه با سلولهای غول پیکر و واکنشهای التهابی دیده شد. در 8 سر موش صحرایی دیگر هیچگونه واکنش التهابی در بررسیهای آسیب شناسی مشاهده نشد. اگرچه هیچ نشانهای از القای سلولهای نورونی در این مطالعه رویت نشد؛ لیکن تزریق این بیومتریال تهیه شده از نخاع جنینی پس از 5 هفته هیچگونه واکنش ایمنی در 80 درصد حیوانات مورد مطالعه ایجاد نکرد. برای بررسیهای بیشتر پیشنهاد میشود که از عصارهی حاصل از پروتیینهای اختصاصی طناب نخاعی استفاده شود و روند القای بافت عصبی با تکنیکهای بررسی بیان ژن انجام شود.