بررسی مدت زنده ماندن پروتواسکولکس‌های کیست هیداتید ریوی گوسفند در آزمایشگاه در دمای 37 درجه‌ی سانتی‌گراد

هیداتیدوزیس یکی از مهمترین بیماری‌های انگلی مشترک بین انسان و حیوانات است که در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران یکی از معضلات بهداشتی به حساب می‌آید. یکی از زمینه‌های مهم تحقیقاتی در راستای مبارزه با بیماری هیداتیدوزیس، شناسایی داروهای موثر بر روی پروتواسکولکس‌های‌این کیست می‌باشد. برای‌این منظور لازم است‌ این پروتواسکولکس‌ها را در آزمایشگاه به‌صورت زنده در اختیار داشته باشیم. در مطالعه حاضر امکان زنده‌مانی پروتواسکولکس‌های کیست هیداتید ریوی گوسفند در آزمایشگاه در دمای 37 درجه‌ی سانتی‌گراد در دو محیط سرم فیزیولوژی و مایع کیست هیداتید ریوی مورد مطالعه قرار گرفته است. پس از انتقال ریه گوسفندان آلوده به کیست هیداتید به آزمایشگاه انگل شناسی، پروتواسکولکس‌ها بصورت استریل جمع آوری و پس از چند بار شستشو در سرم فیزیولوژی در آزمایش‌های مورد نظر مورد استفاده قرار گرفتند. زنده‌مانی پروتواسکولکس‌ها در محیط سرم فیزیولوژی 10 روز و در مایع کیست هیداتید تا 37 روز مورد بررسی قرار گرفت. میزان زنده‌مانی پروتو اسکولکس‌های نگه‌داری شده در سرم فیزیولوژی در زمان‌های 3 ،6 و 8 روز پس از نگهداری به ترتیب 84/69 درصد، 86/52 درصد و 86/26 درصد بود؛ اما در روز دهم تمامی‌پروتواسکولکس‌های نگهداری شده در سرم فیزیولوژی مرده بودند. میزان زنده‌مانی پروتو اسکولکس‌های نگهداری شده در مایع کیست هیداتید در زمان‌های 6 ،10، 15، 20، 24 ، 29 و 33 روز پس از نگهداری به ترتیب 42/87 درصد، 37/77 درصد، 85/61 درصد، 05/57 درصد، 84/41 درصد، 08/39 درصد و 33/35 درصد بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که برای نگه‌داری پروتواسکولکس‌های کیست هیداتید ریوی گوسفند در آزمایشگاه در دمای 37 درجه‌ی سانتی‌گراد،‌ مایع کیست هیداتید ریوی در مقایسه با سرم فیزیولوژی برتری قابل توجهی دارد